Od zawsze marzyłam o rodzonej siostrze, i oto ją spotkałam. Nie miało znaczenia, że nie byłyśmy spokrewnione krwią, ale duchem.
Pewnego weekendu, gdy nasza paczka rozjechała się do domów, my z Ewą się nudziłyśmy. Przyjaciółka zaproponowała, abyśmy się gdzieś wybrały, zjadły lody. W parku stał sprzedawca lodów, tam lody były najsmaczniejsze. Gdy Ewa flirtowała z młodym sprzedawcą, ja czekałam na nią na ławce.
Obserwowałam przechodzących ludzi i nie od razu zauważyłam, jak koło mnie usiadła jakaś kobieta.
– Ślicznotko, daj na złoto, a powiem ci całą prawdę!
– O! – podskoczyłam z zaskoczenia. – Dziękuję, ale nie potrzebuję – próbowałam grzecznie pozbyć się niechcianej towarzyszki.
– A to błąd! Widzę, że miłość kręci się wokół ciebie, a ty jej nie dostrzegasz.
Ciekawość wzięła górę, więc z lękiem podałam swoją rękę nieznajomej Cygance, obserwując, jak jej uśmiech szybko znika z twarzy.
– No co tam, miłość poszła w inną stronę? – zażartowałam.
– Wyjdziesz za mąż za kilka miesięcy za przystojnego bruneta o oczach niebieskich jak niebo. Będziecie mieć dziecko, widzę, że szybko przyjdzie na świat.
– Będzie dziewczynka? – zapytałam z nadzieją w głosie.
– Otrzymasz upragnioną córeczkę, gdy stracisz syna – te słowa wywołały u mnie dziwne uczucie niepokoju. Ciarki przeszły mi po plecach. Szybko wyrwałam swoją rękę z rąk kobiety, rzuciłam jej dwadzieścia złotych i pobiegłam do Ewy.
Mój wyraz twarzy naprawdę przeraził przyjaciółkę.
– Co się stało? Jakbyś uciekała przed watahą wilków.
Krótko opowiedziałam Ewie, co powiedziała mi wróżka. Spojrzała na mnie poważnie przez kilka sekund, a potem wybuchnęła śmiechem.
– Nie zawracaj sobie głowy bzdurami! – machnęła ręką. – Ona jest taką wróżką, jak ja baletnicą. Trzymaj lody i przestań się rozklejać.
Wzięłam lody, a kiedy te gołąbeczki zbliżyły się do siebie na pocałunek, gwałtownie odwróciłam się w drugą stronę i przypadkowo wpadłam na nieznajomego. Moje czekoladowe lody zostały na jego białej koszuli, a kiedy spojrzałam mu w twarz, zobaczyłam oczy o delikatnym, błękitnym kolorze. W mojej głowie odbiły się echem słowa wróżki: "przystojny brunet o oczach niebieskich jak niebo".
– P-p-przepraszam – ledwo wydusiłam, jąkając się. – Nie chciałam.
– Będziecie musiała mi to wynagrodzić – powiedział chłopak poważnym tonem.
– Tak, oczywiście, proszę powiedzieć, ile kosztowała koszula.
– Myślę, że randka wystarczy, by wynagrodzić tę uroczą niezręczność – uśmiechnął się, a moje serce zaczęło bić szybciej.
Tamtego dnia w parku spotkałam mojego przyszłego męża. Pobraliśmy się trzy miesiące po naszym poznaniu, a w dniu ślubu dowiedziałam się, że jestem w ciąży.
Z biegiem lat zapomniałam o słowach wróżki. Byłam szczęśliwą żoną i wspaniałą matką dla naszego syna. Mirosław był dumą taty i radością mamy, a do tego prawdziwym przystojniakiem, który odziedziczył błękitne oczy po ojcu.
Jak bardzo pragnęliśmy z mężem drugiego dziecka, ale wszystkie próby kończyły się niepowodzeniem. Z czasem nadzieja zgasła, a my dziękowaliśmy Bogu za to, co mamy.
Gdy nasz syn skończył 18 lat, przyprowadził do domu swoją dziewczynę. Maria była dobra, serdeczna i miła. Szybko znalazłyśmy wspólny język, odkrywając, że mamy wiele wspólnego. Najważniejsze dla mnie było jednak to, że dziewczyna kochała mojego syna szczerze i bezinteresownie.
Ślub odbył się trzy miesiące później, chyba u nas w rodzinie to już tradycja. Młodzi zamieszkali z nami. Nie było żadnego dyskomfortu. Przez pierwszy miesiąc prawie ich nie widywaliśmy, bo rodzice Marii podarowali im wycieczkę do Sopotu. Wrócili z podróży poślubnej jeszcze szczęśliwsi.
Wieczorem cała rodzina zebrała się na kolacji. Dzieci dzieliły się wrażeniami z podróży, opowiadały ciekawe historie, chwalili się pięknymi zdjęciami z wakacji. Poszłam do kuchni zaparzyć wszystkim herbatę, Maria przyszła i zapytała, czy potrzebuję pomocy.
– Pani Walentino, może pomogę? – zwróciła się do mnie synowa.
– Kochanie, jaka ze mnie pani Walentyna, mów do mnie "mamo" – poprosiłam żonę mojego syna.
– Jakoś dziwnie i niezręcznie mi tak do pani mówić – przyznała Maria.
– Całe życie marzyłam o córeczce, ale Bóg mi jej nie dał, więc byłabym szczęśliwa, gdybyś to ty została moją córką.
Dziewczyna nie odpowiedziała, tylko delikatnie mnie przytuliła i pobiegła do swojego męża. Tej nocy siedzieliśmy razem do późna, a potem wszyscy poszliśmy spać. W nocy obudził mnie hałas w przedpokoju, wyszłam zobaczyć, co się dzieje. Mirosław szybko zakładał buty.
– Synu, co się stało? – zapytałam zaniepokojona.
– Rafał znów wpadł w jakieś kłopoty. Zadzwonił, poprosił, żebym po niego pojechał. Zaraz wracam, nie martw się, nie budź Marii, bo będzie na mnie zła.
Patrzyłam, jak mój syn wychodzi z mieszkania i poczułam dziwny niepokój. Gdybym wiedziała, że nigdy go już nie zobaczę... Nie mogłam zasnąć. Minęła godzina, potem druga, a Mirosław nie wracał. Próbowałam dzwonić dziesiątki razy, ale telefon był wyłączony.
O świcie zadzwoniono z jego numeru i powiedziano mi, że miał wypadek. Nie udało się go uratować.
Nie mogłam w to uwierzyć. Myślałam, że to straszny koszmar. Ale kiedy nie mogłam się obudzić, zaczęłam krzyczeć i płakać na cały dom. Wbiegł mąż, a za nim Maria. Chciałam umrzeć w tej chwili, gdy powiedziałam im o śmierci Mirosława.
Pojechaliśmy razem na identyfikację. Próbowałam przekonać Marię, żeby nie wchodziła, ale nalegała. Moja dusza pozostała w tamtym pokoju, gdzie leżało zimne ciało mojego jedynego dziecka. Pamiętam, że spojrzałam na niego, a potem zapadła ciemność.
Ocknęłam się w szpitalnej sali. Obok była Maria, trzymała mnie za rękę i płakała.
– Uspokój się, kochanie, ze mną wszystko w porządku – wyszeptałam do synowej.
– Mamo, tak się przestraszyłam – odpowiedziała żona mojego zmarłego syna i rzuciła mi się w ramiona.
Jak grom z jasnego nieba w mojej pamięci pojawiły się słowa wróżki: "Otrzymasz upragnioną córeczkę, gdy stracisz syna". Łzy spłynęły mi po policzkach, a resztę pamiętam jak przez mgłę.
Choć namawialiśmy Marię, żeby została z nami, wróciła do swojej rodziny na wieś. Utrzymywaliśmy kontakt, a jaką radością była dla nas wiadomość, że dziewczyna jest w ciąży.
Nasz syn pozostawił po sobie cząstkę, zanim odszedł. Mówią, że Bóg zabiera do siebie tych najlepszych. Bez wątpienia Mirosław był aniołem wśród ludzi. Mam nadzieję, że znalazł spokój, a my z mężem odnajdujemy go w oczach naszej wnuczki Marty, które mają kolor nieba.