Kiedy przyszedł ten moment, w którym straciłam nad nią kontrolę i zaufanie? Teraz stała się zupełnie inną nastolatką.
Stałam na cmentarzu, z chłodem w sercu, obserwując, jak ziemia pochłania ciała naszych rodziców. Wstrząsały mną zimne dreszcze. Tegoroczna zima nadeszła niespodziewanie wcześnie, a ja, zajęta swoimi myślami, zapomniałam ubrać się cieplej.
To mama zawsze troszczyła się o nas wszystkich. Jej zwyczajne pytania o to, czy zjedliśmy, czy ciepło się ubraliśmy, czy chcemy porozmawiać o tym, co nas martwi, teraz miały ogromne znaczenie.
Ale te rozmowy są już przeszłością.
Moja młodsza siostra Iga nie mogła powstrzymać łez, a babcia obejmowała ją mocno. Teraz to ona miała przejąć rolę opiekuna. Z babcią Sabiną nie miałyśmy zbyt bliskiego kontaktu.
Ona, mama taty, nigdy nie przepadała za swoją synową, więc rzadko bywała w naszym domu. Teraz będziemy musiały żyć według jej zasad, choć niewiele o niej wiemy.
Starałam się zbliżyć do Igi. Kiedy rodzice jeszcze żyli, często się kłóciłyśmy. Tata zawsze powtarzał, że jako rodzina powinniśmy się wspierać.
Teraz miałam okazję to zrobić. Iga była w szóstej klasie, prymuska z perspektywą na świetlaną przyszłość. Obawiałam się jednak, że strata rodziców może sprawić, że porzuci naukę.
Babcia Sabina na początku trzymała nad tym wszystkim pieczę, ale strata jedynego syna mocno na nią wpłynęła.
Coraz częściej widziałam, jak bierze garść leków.
Odrzucała propozycje wizyt u lekarza, a dodatkowo musiała podjąć dodatkową pracę, by nas utrzymać, co tylko pogarszało jej stan zdrowia.
Pogotowie ratunkowe bywało u nas zbyt często.
Pewnej nocy, gdy babcia już spała po zażyciu leków, Iga przyszła do mojego pokoju. Zapytała mnie, co się z nami stanie, jeśli babcia nas opuści.
– Skąd takie myśli? – zapytałam, starając się nie okazywać złości. – Babcia wyjdzie z tego, to tylko starość i przeżyta tragedia dają o sobie znać.
– Nie jestem już małym dzieckiem, możesz mówić do mnie otwarcie!
– Niezależnie od tego, co się stanie, zawsze będę przy tobie.
Iga wsunęła się pod moją kołdrę, jak kiedyś, gdy była małą dziewczynką i bała się spać sama. Kiedy zasnęła obok mnie, ja nie mogłam zmrużyć oka.
Nie wyobrażałam sobie, co zrobię, jeśli stanie się coś złego z babcią i będę musiała nas utrzymać.
Najgorszy scenariusz się ziścił. Babcia odeszła. Na szczęście odkładała pieniądze na swój pogrzeb, więc z tym problemu nie było. Miałam już skończone 18 lat, więc natychmiast zaczęłam załatwiać formalności, by stać się prawnym opiekunem Igi.
Musiałam porzucić szkołę. Znalazłam pracę w supermarkecie i dorabiałam jako sprzątaczka w banku.
Byłam wykończona. Nie mogłam dopilnować wszystkiego, a Iga zaczęła zadawać się z niewłaściwym towarzystwem.
Nauczycielka zadzwoniła do mnie, informując, że Iga wagaruje i zaniedbuje naukę. Jeśli nic z tym nie zrobię, może zostać wydalona ze szkoły.
Wieczorem przeszukałam jej pokój. Znalazłam papierosy, alkohol i jakieś tajemnicze torebki.
Wyrzuciłam wszystko. Kiedy Iga odkryła, co zrobiłam, wpadła w furię. Krzyczała, oskarżała mnie, nazywała najgorszą siostrą na świecie.
Patrzyłam na nią, z łzami w oczach, ale nie pozwoliłam sobie na płacz. Nie chciałam, by odniosła zwycięstwo. Spokojnie zapytałam, dlaczego wagaruje i przestała się uczyć.
Iga odpowiedziała, że jest dorosła i nie musi mi się tłumaczyć ani usprawiedliwiać.
– Skoro jesteś taka dorosła i samodzielna, to radź sobie sama – powiedziałam ze złością.
– W porządku!
Iga spakowała swoje rzeczy i wyszła. Nie wiedziałam, gdzie poszła ani u kogo była. Wróciła po tygodniu i oznajmiła, że chce sprzedać swoją część mieszkania, bo ma do tego prawo.
Albo dam jej połowę wartości mieszkania, albo sprzedajemy je i dzielimy się pieniędzmi.
Nie chciała rozmawiać i znowu wyszła. Zostałam sama, obwiniając się, że nie potrafiłam zapewnić jej odpowiedniej opieki i dopuściłam, by nasze życie znalazło się w takim stanie.
Co teraz zrobić, naprawdę nie wiem.