Mój syn zadzwonił do mnie i powiedział, że od teraz jego córka będzie mieszkać w moim mieszkaniu i będę musiała się wyprowadzić

Moja własna wnuczka, córka mojego syna, wyraziła swoje oburzenie, kiedy przepisałam swoje mieszkanie na kuzyna.

Sama poczuła się urażona, a mój syn i jego żona również poczuli się urażeni. Ale kiedy potrzebowałam pomocy, to nie ona przyszła do mnie pierwsza, ale mój kuzyn. Miałam brata, który był trzy lata starszy ode mnie.

Od młodości staczał się na dno. Moi rodzice pracowali w fabryce i nie mieli czasu się nami zajmować, więc mój brat był w rozsypce.

Nasza rodzina jest wzorowa, ale mój brat wziął przykład z kogoś z rodziny i był zupełnie inny od nas. Znalazł żonę w tej samej firmie, dziewczyna miała takie same nawyki jak on, więc po ślubie mieli siebie dość jak na codzienne wakacje.

Kiedy urodziła im się córka, na chwilę zapomnieli o dawnym życiu, ale szybko do niego wrócili. W tym czasie kończyłam studia w instytucie i nie miałam własnej rodziny.

Kiedy mój brat i jego żona bawili się, dziewczyna często zostawała z nami, a dziadkowie zajmowali się wnuczką, próbując ją wychować. Ale i tu coś poszło nie tak. W tym czasie sama zostałam matką, mieszkałam z mężem w tym samym mieście i miałam syna.

Jego i jego kuzynkę dzieliło pięć lat różnicy, ona była starsza. Nie komunikowali się ze sobą, w ogóle nie utrzymywaliśmy kontaktu z tą rodziną, ponieważ całkowicie opuścili wybrzeże.

Przez długi czas nic o nich nie słyszałam, nasz syn się ożenił, urodziło im się dziecko, kiedy dostałam telefon z urzędu opiekuńczego, powiedzieli, że mojej siostrzenicy też urodziła się dziewczynka i zamierzają pozbawić moją matkę praw. Poleciałam tam, w końcu to była moja rodzina.

Sprawa okazała się, że matka nie została pozbawiona praw, niby znalazła pracę, wynajęła pokój, a dziecko zostawiła przy sobie. Zacząłem pomagać w miarę możliwości, mój brat i jego żona już nie żyli, a siostrzenica wydawała się próbować pozbierać się do kupy.

Zabierałem jej córkę do siebie kiedy tylko potrzebowałem, pracowałem z nią, dawałem jej ubrania. Często chodziliśmy razem na spacery, we trójkę, moje dwie wnuczki, moja własna i moja kuzynka.

Anna też nazywała mnie babcią. Mój syn nie popierał mojej gorliwości, mówiąc, że wymyśliłam sobie ciężar, a potem zalewałam się łzami, gdy Ania szła w ślady matki i dziadków. Wierzyłam w to, co najlepsze.

W szkole dziewczyny przestały ze sobą rozmawiać, nie było nieporozumień, były po prostu z różnych planet. Lisa była całkowicie wspierana przez swoich rodziców, a Anna była czasami wspierana przez matkę, gdy bez wahania patrzyła w światło, lub przeze mnie w trudnych chwilach.

Bardzo przywiązałam się do tej dziewczynki. Teraz obie dziewczyny są już dorosłe, Anna pracuje, a Lisa kończy studia. Utrzymuję kontakt z nimi obiema, ale Lisa nie ma nawet czasu, by dzwonić do mnie przez cały czas, a Anna przychodzi do mnie co drugi dzień, aby pomóc mi gotować, sprzątać, robić zakupy i po prostu wypić razem herbatę.

"Kiedy zachorowałam zimą, mój syn i synowa natychmiast kazali mi zadzwonić po karetkę i jechać do szpitala, bo nie mieli czasu się mną zająć.

- Tam się tobą zajmą, ale co z domem? Powinniśmy jechać przez miasto po pracy, żeby cię odwiedzić? To długa droga, a my nie jesteśmy już młodzi, co zrobimy?" - przekonywał mnie syn.

Ale ja nie chciałam tam jechać. Domy są dobre na ściany, a tam jest już dużo ludzi. Anna mi pomogła, prawie została ze mną przez dwa tygodnie, robiła wszystko w domu, pomagała we wszystkim.

Było mi wstyd, że młoda dziewczyna się przy mnie wierci, starsza kobieta, ale nie chciała nic słyszeć.

Będę miała czas na spacery - przekonywała mnie. Lisa rozmawiała ze mną tylko przez telefon i nawet wtedy nie rozpieszczała mnie swoimi telefonami.

Sama do niej nie dzwoniłam, nie chciałam psuć jej nastroju. Ilekroć się do niej dzwoni, jest zajęta i to takim tonem, że aż nieprzyjemnie.

Mój syn i synowa również przyszli tylko raz. Zauważyłam to już dawno, ale sytuacja z moją chorobą postawiła wszystko na swoim miejscu. Od razu stało się jasne, kto i jak mnie leczy.

Mój syn wysyła mnie do szpitala, moja wnuczka Lisa nigdy nawet nie zapytała mnie, jak się czuję. Tylko Anna przyszła i pomogła mi, choć tak naprawdę byłam dla niej nikim, tylko obcą osobą.

Przemyślałam to i zdecydowałam, że przekażę swoje mieszkanie Annie. Poszłam i załatwiłam wszystkie formalności, a teraz ona dostanie mieszkanie po mnie. Nikomu nic nie powiedziałam i nie zamierzałam, dopóki mój syn o tym nie wspomniał.

Lisa jest teraz dorosła i chce mieć własne mieszkanie. Mój syn i synowa nie mają takich pieniędzy, więc zasugerował, żebym oddał swoje dwupokojowe mieszkanie Lisie, a oni wezmą dla mnie kredyt hipoteczny w regionie.

Nie muszę dojeżdżać do pracy, więc jakie to ma znaczenie? Powiedziałam mu, że sprawa z mieszkaniem została już rozwiązana i że dostanie je Anna. Syn początkowo mi nie wierzył, przyjechał nawet z synową i Lisą. Rozmowa się nie kleiła.

Przekonywali mnie, że się mylę i że Anna przyszła do mnie tylko ze względu na mieszkanie. Mówili, że mam wnuczkę, a ja podałam mieszkanie nieznajomemu na srebrnej tacy.

Dużo rozmawialiśmy, ale ja już podjęłam decyzję. Mój syn powiedział, że skoro już się zdecydowałam, to niech Ania mi teraz pomoże. Ale ona już mi pomagała, dostałam tylko obietnice od syna i nic od Lisy.

Nie odzywają się do mnie od miesiąca i nic się w moim życiu nie zmieniło, a Anna jak mnie odwiedzała, tak i tu nic się nie zmieniło.

Wręcz przeciwnie, martwi się o mnie, prosi, żebym wszystko przemyślała i rozważyła, żebym później nie żałowała.

Mówi, że mieszkanie nie jest w żaden sposób warte dobrych relacji rodzinnych. Prosiła, żebym robił wszystko w dobrej wierze i uczciwie. I zrobiłem to. A może się mylę?

Pisaliśmy również o: Nowy rozdział w życiu Michała Szpaka. Ojcostwo na horyzoncie. „Pójdę z nim na każdy melanż”

Może zainteresuje: Moja matka oddała mnie do sierocińca dla nowego mężczyzny i przypomniała sobie o mnie 10 lat później. Nie uwierzycie, czego teraz ode mnie wymaga

Przypominamy o: Ostatni świadek. Jak kztałtują się losy kelnerki po dramatycznym zdarzeniu z Piotrem Woźniakiem-Starakiem