W rzeczywistości zaczęliśmy się spotykać w klasie maturalnej.
Do tego czasu po prostu dobrze się przyjaźniliśmy. A właściwie byliśmy najlepszymi przyjaciółmi, więc nic dziwnego, że z czasem nasze uczucia przerodziły się w coś silniejszego.
Razem poszliśmy na studia. Nigdy nie spędzaliśmy czasu osobno, zawsze byliśmy razem.
Rodzice wynajęli nam mieszkanie i nie mieli nic przeciwko temu, że 17-letnie dzieci mieszkają we dwoje. Wszyscy rozumieli, że idzie to w stronę małżeństwa. To wyglądało jak logiczny krok. Dlatego oświadczyłem się nie dlatego, że nie wyobrażałem sobie życia bez Magdy i chciałem się z nią zestarzeć. Po prostu wszyscy tego ode mnie oczekiwali.
Potem ślub, praca, kupno własnego mieszkania. Rozmowy o dzieciach… I tutaj po raz pierwszy zastanowiłem się, czy się nie pomyliłem. Nie chciałem zostać ojcem, a myśl o wspólnych dzieciach mnie przerażała. Na szczęście Magda również się nie spieszyła i nie nalegała na dzieci.
Kiedy żona powiedziała, że chce żyć dla siebie, zrozumiałem, że ona też ma wątpliwości. Nasze życie przypominało współlokatorstwo. Rozmawiamy, spędzamy razem czas, gdy jest okazja, choć częściej wolimy odpoczywać osobno.
Życzymy sobie miłego dnia, a wieczorem pytamy, jak minął dzień. Ale wszystko dzieje się jakby automatycznie. Byliśmy razem tak długo, że po prostu nie wyobrażaliśmy sobie siebie osobno.
A potem prawie potrąciłem pewną kobietę na drodze. Wracałem późnym wieczorem z pracy. Jesień, mgła i mżawka. Szła chodnikiem jak duch, w białym płaszczu i z rozpuszczonym blond włosami. Dobrze, że jechałem powoli i zdążyłem zahamować.
Bardzo się przestraszyłem, od razu zaproponowałem nieznajomej, żebyśmy pojechali do szpitala, ale odmówiła. Poprosiła tylko, żebym z nią został.
Julia, tak miała na imię, właśnie straciła swoją jedyną bliską osobę, mamę. Przeżywała to bardzo ciężko, nie spała ani nie jadła przez kilka dni. Wyszła z domu, żeby kupić karmę dla kota, a wtedy pojawiłem się ja.
Rozmawialiśmy tak, jakbyśmy się znali od dawna. Nie było żadnego dyskomfortu ani niezręcznych przerw. Do rzeczywistości przywrócił mnie dźwięk telefonu. Zazwyczaj żona nie martwiła się, jeśli zostawałem dłużej w pracy, ale kiedy spojrzałem na zegarek, zorientowałem się, że jest już prawie jedenasta w nocy!
Zawiozłem Julię do domu, a kiedy wysiadała z samochodu, zatrzymałem ją, żeby pocałować. To był chwilowy impuls, jakaś momentalna słabość. Od razu przeprosiłem i uciekłem jak chłopiec.
Przez następne kilka dni chodziłem z głową w chmurach. Ciągle myślałem o Julii i skradzionym pocałunku. Oddaliłem się jeszcze bardziej od żony i nie zamierzałem nikogo oszukiwać, dlatego powiedziałem Magdzie, że chcę się rozwieść. Spodziewałem się łez, złości, ale na pewno nie głośnego śmiechu.
– Wybacz! – przeprosiła Magda. – Po prostu właśnie miałam ci powiedzieć to samo.
Teraz to ja się śmiałem. Co tu dużo mówić, jesteśmy lepszymi przyjaciółmi niż małżeństwem.
Ja i Julia pobraliśmy się. Nie uwierzycie, ale teraz Magda jest jej najlepszą przyjaciółką. Moja była żona również znalazła swoją prawdziwą miłość. Teraz przyjaźnimy się rodzinnie i zamierzamy poprosić Magdę, żeby została matką chrzestną naszego małego cudu, które już rośnie pod sercem Julii.