W tajemnicy przed mężem zaoszczędziłam sporą sumę pieniędzy na starość, a teraz los postawił mnie przed wyborem

Nigdy nie usłyszałam miłego słowa od mojego męża. On pochodzi ze stolicy, a ja ze wsi.

Odkąd pamiętam, pracuję na dwa etaty, aby utrzymać rodzinę. Mój mąż zostaje w domu, mówiąc, że szuka pracy, ale nie może jej znaleźć. Kiedy narzekałam, kładł na mnie rękę. Znosiłam to tylko ze względu na siano.

Wkrótce mój syn dorósł i jego życie stało się lepsze. Poszedł na uniwersytet i zaczął pracować.

To był dla mnie świeży powiew. Przez długi czas żyliśmy z mężem jak sąsiedzi. Nie wiedział, ile zarabiam, a ja zaczęłam intensywnie oszczędzać na starość. Gdy tylko udało mi się zgromadzić sporą okrągłą sumkę, dowiedzieliśmy się, że mój mąż jest poważnie chory. Lekarze powiedzieli, że prawdopodobieństwo poprawy jego stanu po leczeniu jest bardzo małe. Jednak aby utrzymać normalną jakość życia, musiał stale przyjmować leki.

W ciągu kilku miesięcy wydałam wszystkie swoje oszczędności na leczenie i leki. Oczywiście robiłam dla niego wszystko, dawałam pieniądze, ale potem się nad tym zastanawiałam. Czy warto było poświęcać swoją przyszłość dla tego człowieka?

Cierpiałam przez niego tyle lat. Jedynym promykiem światła w moim życiu jest mój syn. On również pomaga finansowo i opiekuje się swoim ojcem. Tak mi go żal. Przez lata mój ojciec nigdy nie dał synowi niczego, nawet w dzieciństwie.

Rozpieszczałem syna. Próbowałam kupić mu samochód i rower. A mój mąż mógł nawet jeść jego ciastka. Po tym mój syn wydaje teraz pieniądze na ojca. Mógł budować własną przyszłość.

Mój mąż i ja jesteśmy małżeństwem tylko na papierze. Nie mam odwagi się z nim rozwieść, boję się reakcji i potępienia ze strony przyjaciół i krewnych. A wtedy mogliby powiedzieć, że zostawiłam go w trudnej sytuacji. Ale w rzeczywistości nadal czuję się za niego odpowiedzialna. Zrobię wszystko, by jak najbardziej przedłużyć jego życie. Znowu się poświęcę. Nie myślę o zostawieniu go, po prostu próbuję się ratować.

Pisaliśmy również o: Kiedy po 10 latach beznadziejnych prób wreszcie urodziłam trojaczki w wieku 48 lat, zamiast mi pogratulować, wszyscy wokół zaczęli mnie potępiać

Może zainteresuje Cię to: Moja żona miała zostać wypisana ze szpitala godzinę temu, ale wciąż jej nie było. Postanowiłem sam udać się na oddział

Przypominamy o: Krewni mojego męża czekają, aż skończę urlop macierzyński i zacznę dobrze zarabiać. Tęsknią za moimi drogimi prezentami