Tak, Adam mnie kocha, mamy świetny związek, ale nie jesteśmy małżeństwem. Osobiście nie martwię się tym faktem, ponieważ wszystko jest z nami w porządku, ale oczywiście chciałabym mieć ceremonię i suknię ślubną. Zwłaszcza, że moje dwie siostry są już mężatkami i nie czekały latami na zalegalizowanie swojego związku.
Czy to oznacza, że coś jest ze mną nie tak? Nie jestem tego pewna. Zastanawiałam się nad tą kwestią od jakiegoś czasu, a nawet poruszyliśmy z mężem ten temat.
Mamy już syna, ma 4 lata, czas mija, a my jesteśmy na miejscu. Nie byłam przeciwna zaproponowaniu mu małżeństwa, ale on od razu był nieufny.
Próbowałam na niego naciskać, a on się poddał, mówiąc, że jego rodzice całe życie byli małżeństwem i nie było dnia, żeby się nie kłócili. Oznacza to, że jego skojarzenia z małżeństwem są kategorycznie negatywne.
Powiedziałam Adamowi, że nie powinien się bać tego, przez co przeszli jego rodzice, to była ich historia, a teraz my tworzymy własną. To go przekonało i obiecał, że się nad tym zastanowi.
Kilka dni później mama również zaczęła mnie wypytywać, co u nas, co nowego, kiedy ślub. Powiedziałam jej, że Adam i ja sobie z tym poradzimy i że moja mama została zastąpiona.
Krzyczała na mnie, mówiła złe rzeczy o Adamie i powiedziała, że wcale nie zamierza się ze mną żenić. Nasza rozmowa do niczego nie doprowadziła i nie obchodzi mnie to, dopóki Adam i ja dobrze sobie radzimy, a czas pokaże.
Może zainteresuje: "Przez całe życie staraliśmy się z mężem dbać o nasze dzieci i wychowywać je na uczciwych ludzi, ale porzucili mnie na starość"
Przypominamy o: "Czasami życie jest niesprawiedliwe dla ludzi: mój były prowadzi wspaniałe życie, nie płaci alimentów, a ja z trudem wiążę koniec z końcem"