„Teściowa wyrzuciła mojego kota, gdy byliśmy na wakacjach: Jakieś pięć dni temu. Albo cztery, a może sześć. Nie pamiętam”

— Waszego Benedykta nie ma! Co wy wszędzie go szukacie? Wyrzuciłam go, bo mi przeszkadzał! Ta jego sierść wszędzie, a łopatka z łazienki jak w oborze! — wrzeszczała teściowa.

— Jak to wyrzuciłaś? Mamo, czy ty oszalałaś? Dlaczego? — zdziwił się Ilya.

— Gdzie jest teraz? Gdzie go wyrzuciłaś? — zapytała, prawie płacząc, synowa Galina.

Teściowa tylko wzruszyła ramionami.

— Wypuściłam go na ulicę. Otworzyłam drzwi, a on sam pobiegł do klatki schodowej.

— Sam pobiegł? Z walizką? Słów brak, żeby opisać, co czuję. Jedyna pociecha to, że rodzice nauczyli mnie nie obrażać starszych, inaczej bym was teraz ładnie wysłała — szepnęła Galina do siebie.

Dwa tygodnie temu Izydor i Gabriela, biorąc urlop, pojechali nad morze. Aby ktoś zajął się kotem, pięcioletnim rudym Benedyktem, zaprosili matkę Izydora, Zoyę. Nie spodziewali się, że kobieta wyrzuci kota na ulicę!

— Wasz Benedykt jest bezczelny i niegrzeczny! — mówiła Zoya. — Znaczy wszystko i drapie tapetę. Na początku było mi wszystko jedno – nie moja mieszkanie, wy sami zrobicie remont, jeśli chcecie. Ale potem zaczęło mi to przeszkadzać!

— Co zrobił? — zapytał Izydor.

— Posikał moją odzież! — machnęła ręką w stronę swoich butów. — Najpierw na buty, potem poszłam w kardiganie do koleżanki, a ona mówi: „Fuj, Zoya, ty masz kota?”

Zoya powiedziała, że kot nie jest jej, a syna i synowej. Tymczasowo mieszka w ich mieszkaniu, podlewa kwiaty, wyciera kurz i karmi kota. Koleżanka powiedziała, żeby wyprała ubrania, bo źle pachnie.

— Było mi bardzo wstyd! — jęczała teściowa. — Kto lubi, gdy mówi się o nim takie rzeczy? Jak wróciłam do domu, to dałam kotu nauczkę!

— Co mu zrobiłaś? — z przerażeniem zapytała Gabriela, trzymając rękę na ustach.

— Najpierw odpychałam go gazetą, ale nie przestawał! Wzięłam więc rozpylacz do kwiatów i solidnie go spryskałam, żeby wiedział, kto tu rządzi!

— Rozpylacz? Gazeta? Czy ty masz zdrowe zmysły? — Gabriela zaczęła płakać. Biedny Benedykt! Czemu on to wszystko przeszedł? Miał pięć lat, był ukochanym kotem, który zastępował dziecko. Zawsze go rozpieszczali, bawili się z nim, kupowali najpyszniejsze przysmaki. A teraz traktowali go okrutnie i wyrzucili!

— Kiedy to się stało? — zapytała drżącym głosem Gabriela, ocierając łzy. 

Teściowa się zamyśliła.

— Około pięciu dni temu. Może cztery. A może sześć… Nie pamiętam! Ale niech to będzie!

— Mamo, czy ty masz choć odrobinę sumienia? Czy nic cię nie ruszyło? — krzyknął Izydor. — Dlaczego nam nie powiedziałaś? Masz telefon, mogłaś zadzwonić!

— Po co miałabym was odciągać od wypoczynku? Przecież w pracy macie stres i nerwy, tak się męczycie.

— Dokładnie! Wróciliśmy wypoczęci, a ty znowu nam problemy przysparzasz! — zdenerwował się syn. — I znowu jesteśmy w stresie i na nerwach!

— Kto wiedział, że wasz kot jest taki nieposłuszny? — wzruszyła ramionami Zoya. — Myślałam, że wróci do domu wieczorem, a on zniknął. Mówię, ani rozumu, ani sumienia.

— Oczywiście, że zniknął, — smutno skinęła głową synowa. — Nie chciał mieszkać z tobą i znosić takiego traktowania.

— A nie miałoby się włóczyć i brudzić gdzie popadnie! — powiedziała teściowa. — Mam już dosyć sprzątania! To pod wanną, to pod stołem, to pod szafą. Ja też nie jestem dziewczynką, żeby wszędzie wchodzić! Mam ból pleców.

Zoya oddała klucze poszła do siebie, mieszkając niedaleko, przez trzy ulice. Gdy jej syn się ożenił, nalegała, by kupili mieszkanie blisko niej, żeby się często odwiedzać.

— Jak można się tak przejmować kotem, robić tyle hałasu — mruczała do siebie kobieta. — Na wygłupiali się i wrócą, nic im się nie stanie.

Po jej odejściu Izydor włączył komputer. Walizki stały w przedpokoju, ale teraz nie było na nie czasu.

— Gabrielo, nie płacz. Znajdziemy Benedykta, — pocieszał ją mąż. — Zaraz dam ogłoszenie w internecie i w grupie naszej dzielnicy. A ty napisz na czacie osiedlowym, może ktoś widział kota.

— Powiedz tam, że będzie nagroda pieniężna, — poprosiła Gabriela. — Żeby ludzie bardziej się zaangażowali w poszukiwania.

— Dobrze. Choć nie mamy zbyt dużo pieniędzy, to zwiększy szanse na znalezienie kota.

Małżonkowie byli zdeterminowani, by znaleźć kota. Zoya zrobiła głupstwo – wyrzuciła zwierzę z domu.

Co z tego, że jej ubrania były popisane, każdy może mieć taki problem! Izydor stanowczo sprzeciwił się wizytom u weterynarza.

— Benedykt to mężczyzna, choć kot. Niech takim pozostanie.

Podczas gdy Izydor wrzucał zdjęcie kota na strony poszukiwań zwierząt, Galina napisała na czacie osiedlowym:

„Zaginął rudy kot. Około 10-12 lipca. Wyszło z klatki schodowej. Ktoś go widział?”

„Benedykt uciekł? Nie widziałam,” — odpowiedziała sąsiadka z góry.

„Czarny kot chodził wczoraj po placu zabaw,” — napisał mężczyzna z końca bloku.

„Widziałam rudego psa,” — napisała dziewczyna z pierwszego piętra, która niedawno się wprowadziła.

— Wszystko nie to, — westchnęła Galina i chciała już odłożyć telefon, gdy zadzwonił. Wyświetlił się nieznany numer.

— Halo? — zapytała zdziwiona kobieta.

— Gabriela? Dzień dobry! Tu Maja z dziesiątego mieszkania, często spotykamy się w windzie.

Galina przypomniała sobie Maję — rówieśniczkę z córką w wieku szkolnym.

— Dzień dobry! Rozpoznałam cię.

— Chodzi mi o twoje ogłoszenie w chacie. Nasza córka kilka dni temu przyniosła z podwórka rudy kot. Wyglądał na domowego, pomyśleliśmy, że się zgubił i chcieliśmy szukać właściciela. Ale Kasia tak płakała, tak błagała, żeby nie oddawać, że zostawiliśmy u siebie.

— Może to nasz kot! — ucieszyła się Gabriela. Izydor natychmiast spojrzał na nią pytająco.

— Czy moglibyście przyjść do nas i zobaczyć zwierzę? — zaproponowała Maja.

— Oczywiście, zaraz przyjdziemy z mężem, — odpowiedziała.

Po skończeniu rozmowy pobiegła do męża.

— Znaleźliśmy Benedykta! — krzyknęła, radośnie klaszcząc w dłonie.

— Naprawdę? — Izydor również się ucieszył. — Gdzie?

— U sąsiadki. Będziemy musieli podziękować jej córce. Chodźmy!

Po chwili dotarli do mieszkania Mai, gdzie czekał na nich rudy kot. Gabriela od razu go rozpoznała. Podeszła do kota, wzięła go na ręce i zaczęła go głaskać, łkając z radości.

— Barcik, kochany, wróciłeś! — płakała Galina.

— To nasz kot, — przyznała. — Będziemy wdzięczni, jeśli zechcecie oddać go do nas.

— Dziękujemy bardzo! — powiedziała Galina, przytulając kota. — My się odwdzięczymy. Chcesz kociaka? Później damy ci jednego z miotu, który urodził się niedawno.

— Będę bardzo wdzięczna, — odpowiedziała Maja, szczęśliwa z wymiany.

Kiedy kocięta się urodziły, Maja wybrała jednego z nich. Zostawiła w domu, by zobaczyć, jak się odnajduje.