"Nie wierzę w miłość. W rodzinie trzeba po prostu żyć razem, o miłości tu w ogóle nie ma mowy. Tak żyją wszyscy, kogo znam osobiście"

Nie krzyczał, nie bił, ale powiedział coś bardzo bolesnego, wyraźnie mówiąc: "Nigdy w życiu Cię nie kochałem!".

Siedzieli i jedli kolację w ciszy już po kolejnej kłótni.

Powiedział, że nie powinni byli się pobierać, że zrobił to przez pomyłkę, a właściwie to ona zmusiła go do małżeństwa. Nie krzyczał, nie bił, ale powiedział coś bardzo bolesnego, wyraźnie mówiąc: "Nigdy w życiu Cię nie kochałem!".

Następnego dnia już się pogodzili i nigdy więcej o tym nie rozmawiali. Wróciła rutyna — dzieci, praca, obowiązki, problemy… Tak mijały lata.

Na początku żona chciała uciec od tego mężczyzny. Stał się dla niej odrażający, bo po prostu wyrwał zranioną duszę. Ale z czasem się pogodziła.

Nawet jeśli nie kocha, przecież nigdy nie kochał, ale jakoś żyli razem, urodzili dzieci… Można dalej spokojnie współistnieć.

Wystarczy, żeby się nie sprzeczać ze sobą, uprzejmie rozmawiać i udawać szacunek do siebie. Nie można zmusić kogoś do miłości, ale można po prostu pozostać przyjaciółmi.

Żyli spokojnie przez ponad pięć lat. A potem pewnego dnia mąż przytulił żonę i powiedział, że ją kocha.

- Kocham Cię!

Takie słowa ją zaniepokoiły i odepchnęły… Już nie wierzyła w miłość, więc przypomniała mężowi te ostre słowa, które powiedział pięć lat temu.

On odpowiedział ze śmiechem, że było to przez złość, dlatego i powiedział te bzdury… Nawet nie pamięta, że coś takiego kiedyś powiedział!

Prawda, żona już tego nie słyszała, te słowa były jej obojętne. Myślała już o dzieciach i pracy, jak zawsze, i milcząco kiwnęła głową, żeby nie było kłótni.

Unikanie miłości stało się przez te lata normą… Tak właśnie żyje żona bez miłości, nie czuje jej od nikogo i sama nie okazuje.

Można zabić miłość. Po prostu słowami. A przywrócenie jej jest praktycznie niemożliwe. Większość ludzi tak żyje — po prostu spokojnie współistniejąc...