Mój mąż to dobry człowiek, ale trochę prostolinijny. Nie jest zdolny do żadnych podstępów ani niegodziwości. Tak myślałam.
Jednak moja teściowa jest bardzo przebiegła. Zawsze z ostrożnością podchodzę do jej uprzejmych słów. I nie bez powodu, bo niedawno podsłuchałam ich rozmowę z mężem. Nie celowo, po prostu mnie nie zauważyli, kiedy wyszłam na balkon powiesić pranie.
— To mieszkanie musi być na nasze nazwisko! Rozumiesz, słabeuszu? Tylko nasze! I tylko wtedy będziesz mógł dyktować tej upartej żonie swoje warunki. I trzymać ją na krótkiej smyczy! — krzyczała teściowa.
Kilka minut wcześniej… — Ach, jak zimno! Zima już blisko — powiedziała Paulina.
Eh, trzeba było założyć kurtkę, ale jak zwykle wyskoczyła na balkon w domowym ubraniu. Teraz szybko rozwiesi pranie z pralki i wróci do środka.
Ale otwierając drzwi z balkonu do pokoju, Paulina usłyszała głos męża, który teraz powinien siedzieć w pracy, w biurze.
Sama dziś przypadkiem została w domu. Koleżanka zadzwoniła, kiedy Paulina już wychodziła z domu, i powiedziała, że na dzisiaj w ich biurze zaplanowano dezynsekcję przeciwko karaluchom.
— Nareszcie! Tysiąc razy mówiliśmy szefowi, zanim się zdecydował. W przeciwnym razie te robale wkrótce mogłyby nas na rękach wynieść z budynku. W każdym razie, wszyscy mają dziś niezaplanowany wolny dzień. Siedź w domu, przyjaciółko.
Paulina z radością została w domu. Miała dużo zaległych spraw, których nie zdążyła załatwić w sobotę i niedzielę. Chciała pożytecznie spędzić zasłużony dzień wolny, a nie tylko sprzątać, prać i gotować.
Polina zdziwiła się, że jej mąż, który zawsze wyjeżdżał z domu wcześniej, też wrócił.
„Czyżby u wszystkich dziś truciznę na karaluchy stosowali?” — zaśmiała się w duchu.
— Jak to sobie wyobrażasz, mamo? Polina nie jest przecież głupia, żeby na coś takiego się zgodzić! — głośno powiedział Andrzej.
„No proszę! O czym to mąż rozmawia z mamusią? Ciekawie, ciekawie...” — pomyślała Polina i postanowiła nie wychodzić z balkonu, tylko przymknęła drzwi, trzymając je w ręce.
— Pomysł sam w sobie nie jest zły — kontynuował mąż. — I nawet zgadzam się na jego realizację. Jeśli się uda, będzie świetnie!
Zdjął marynarkę, powiesił ją w szafie i przeszedł do kuchni. Polina obserwowała go zza przymkniętych drzwi i firan, które szczęśliwie ukrywały ją przed wzrokiem męża.
Andrzej udał się do kuchni, a Polina zrozumiała, że teraz słabo słyszy, co on mówi.
„Wyjdę i podejdę bliżej kuchni. Teraz będzie tam długo, zgłodniał” — pomyślała.
Zrobiła to. Jak myszka, cichutko przemknęła z balkonu, starając się nie hałasować, zamknęła drzwi balkonowe i podeszła bliżej kuchni.
Na szczęście dla niej, mąż włączył telefon na tryb głośnomówiący, bo jego ręce były teraz zajęte.
Andrzej nastawił czajnik, wyjął z lodówki kiełbasę i ser. Pokroił wszystko na duże kawałki i ułożył na kromkach chleba, obficie smarując je majonezem.
— Andrzeju, słyszysz mnie? Co ty tam robisz? Trzeba rozwiązać tę sprawę jak najszybciej, a ty znowu zwlekasz — niezadowolony głos teściowej wydobył się z telefonu.
— Tak, mamo, słyszę cię. Postanowiłem coś przekąsić.
— Boże drogi, opowiadam mu o ważnych sprawach, kiedy nie ma jego żony w domu, a on znowu je! Ile można? Znaleźliście już kupców na mieszkanie Poliny?
— Tak, znaleźliśmy. Transakcja za tydzień. Kupujący poprosili o odrobinę czasu, bo mają jakieś problemy z pieniędzmi — chętnie dzielił się rodzinnymi sprawami Andrzej.
— No widzisz! Sprzedacie mieszkanie Poliny, to już pierwszy krok. Potem znajdziecie kupców na to mieszkanie, a stamtąd już blisko do kupna nowego. A ty nadal nie wymyśliłeś, jak przekonać żonę do swojego planu — skarciła syna pani Lidia.
— Zrobię to, mamo, spokojnie! Trzeba sprzedać oba mieszkania, a potem kupić nowe, większe, tak jak planowaliśmy z Poliną. To się przecież nie robi w tydzień. Jeszcze mamy dużo czasu. Nie denerwuj się tak, mamo — odpowiedział Andrzej, zajadając kanapkę.
— Ależ to bardzo delikatny proces, swoista gra polityczna, którą trzeba zacząć już teraz. Powoli przekonać żonę do tego, co chcemy osiągnąć. Przekonać ją, dostarczyć niepodważalne argumenty i dowody, że twoje rozwiązanie jest jedynym słusznym. Jeśli jej o tym powiesz wprost, nigdy się nie zgodzi! — z oburzeniem kontynuowała teściowa.
— Myślisz, że się nie zgodzi? Dlaczego? Przecież jesteśmy rodziną, a mieszkanie i tak zostanie w rodzinie — zdziwił się Andrzej.
— Bo tylko ty jesteś taki naiwny. Wszyscy inni są bardzo przebiegli i chciwi. A twoja Polina nie jest tak głupia i prosta, jak próbuje nam to pokazać. Ja znam się na ludziach!
„No cóż, tu masz absolutną rację, teściowa. Nie jestem prosta ani głupia. I teraz spróbuję zrozumieć, jaką intrygę knujesz” — pomyślała Polina.
Z Andrzejem byli małżeństwem już dziesięć lat. Ich córka miała dziewięć lat. Od rodziców Polina odziedziczyła kawalerkę, w której młode małżeństwo mieszkało przez pierwsze dwa lata, zanim kupili to dwupokojowe mieszkanie na kredyt. Polina wynajmowała swoją kawalerkę. Pieniądze z wynajmu szły na spłatę pożyczek.
Potem ich córka zaczęła dorastać. Kawalerka przynosiła więcej problemów niż dochodów — to pilny remont po nieostrożnych najemcach, to zniszczone meble lub sprzęty. W końcu zdecydowali się powiększyć mieszkanie. Andrzej od dawna namawiał Polinę, by mieli drugie dziecko.
— Dlaczego nasza Margot ma rosnąć sama? Ani siostry, ani brata. Jest mi jej naprawdę szkoda. Ja sam dorastałem w rodzinie z trójką dzieci. Ty też nie byłaś jedynaczką. Dlaczego mamy pozbawiać naszą córkę tej radości? Przecież rodzeństwo to pomoc i wsparcie na całe życie.
Polina sama tego chciała, ale wciąż miała wątpliwości. A po tym, jak zdecydowali się sprzedać oba mieszkania i kupić jedno większe, sama zaczęła marzyć o synu.
„Więc co knuje moja podstępna teściowa?” — wyszeptała Polina.
— Postaram się ją przekonać — odpowiedział pewnym głosem Andrzej. — Ale nawet jeśli się sprzeciwi, to myślę, że nie będzie w tym nic strasznego.
— Jak to nic strasznego?! Czy ty nie rozumiesz, do czego to może doprowadzić? Polina pewnego pięknego dnia cię rzuci i zabierze dwie trzecie nowego mieszkania. Bo przecież będą w nie włożone pieniądze ze sprzedaży jej odziedziczonego mieszkania.
— Skąd w ogóle wzięłaś, że ona mnie rzuci? — zdziwił się Andrzej, przestając żuć.
Odłożył na bok już trzecią kanapkę i spojrzał obrażony na telefon.
— Skąd? Z faktów, mój drogi synku! Po pierwsze, jesteś safandułą, którego łatwo oszukać. Tak, tak, nie zaprzeczaj! — słysząc niezadowolone westchnięcie syna, kontynuowała.
— Po drugie, sama mi kiedyś mówiła, że wasze małżeństwo ma rysy. Myślisz, dlaczego Polinka nie chce ci urodzić drugiego dziecka? A? Nie zastanawiałeś się? Margot ma już dziewięć lat, a ona nawet nie myśli o kolejnym dziecku — argumentowała teściowa.
„Kiedy ja jej niby coś takiego mówiłam?” — zdziwiła się Polina, stojąc w ukryciu, aż z niedowierzania pokręciła głową.
— Myślisz, że Polina planuje mnie zostawić? — zapytał Andrzej. — Wydaje mi się, że się mylisz, mamo. Bo przecież wtedy nie zgodziłaby się na te wszystkie sprzedaże i zakupy. Rozmawialiśmy też o dziecku. Nie jest przeciwna. Jesteśmy jeszcze młodzi, zdążymy ze wszystkim, no co ty!
— Może ci mówić, co chce! Ale fakty mówią same za siebie. Nie dyskutuj! Twoja matka wie lepiej, co trzeba zrobić. Musicie zapisać to nowe mieszkanie na ciebie i na mnie, po równo. Rozumiesz? Na ciebie i na mnie. Ja nigdy cię nie zdradzę. Jestem twoją matką. A ona może. Może, synku, nawet jeśli tego nie przyznasz. Przeżyłam dłużej od ciebie i lepiej znam życie. Kobiety są przebiegłe. Dziś mówi ci, że cię kocha, a jutro jesteś rozwiedziony, bez mieszkania i bez perspektyw.
— Aha, to o to chodzi? O nasze mieszkania cię niepokoją. A co? Jak to możliwe, że Andrzej i Polina mają dwa, a Lew żadnego! — szepnęła Polina. — Czyżby teściowa marzyła o tym, żeby przepisać swoją część na młodszego syna? A co, byłoby w jej stylu! Cwana kobieta! Wszystko już przemyślała, o wszystko zadbała. Tylko ciekawe, co takiego może powiedzieć Andrzej, żeby mnie przekonać do takiej niedorzeczności. Przekonać mnie do tego, co mąż i teściowa zaplanowali, można by tylko, gdybym straciła rozum! — pomyślała Polina.
Postanowiła działać sama, wyprzedzając ich plany.
Wieczorem zadzwoniła do teściowej, przekreślając wszystkie jej ambitne zamierzenia. Kompletnie! Natychmiast wszystko postawiła na swoim miejscu.
— Dzień dobry, pani Lidio! Jak zdrowie? Wszystko dobrze? Cieszę się. Chciałam poinformować, że już sprzedajemy moje mieszkanie. Znaleźliśmy kupców. Cieszy się pani? Ja też, naprawdę! A i na naszą dwójkę już znaleźliśmy nabywców. Wyobraża sobie pani? Moja koleżanka kupuje nasze mieszkanie, bardzo jej się spodobało. Tak, tak szybko, sami jesteśmy w szoku!
— A nowego jeszcze nie szukaliście? — zapytała zdezorientowana teściowa, nie spodziewając się tak szybkich wydarzeń w rodzinie syna.
— Dlaczego nie? Oczywiście, że już! Znaleźliśmy takie, które nam odpowiada. W tym tygodniu sfinalizujemy zakup. Jak tylko nabywcy przeleją nam pieniądze, od razu podpisujemy umowę kupna-sprzedaży nowego mieszkania.
— Co takiego? Tak szybko? — teściowa już nie ukrywała swojego rozczarowania.
— Tak, wyobraża sobie pani, jak wszystko się idealnie ułożyło! — radośnie kontynuowała Polina. — Chyba ciekawi panią, na kogo zapiszemy nasze nowe mieszkanie, prawda?
— Tak, jestem ciekawa. Rozmawiałaś już o tym z Andrzejem? Co powiedział?
— Nic. Nie pytałam go o zdanie. Powiedziałam mu tylko jedno: jeśli się nie zgodzi, to go wyrzucę. W końcu nasze małżeństwo się sypie! Sama pani wie, nie muszę opowiadać.
— Polina, co ty...
— Poczekaj, nie skończyłam — przerwała jej synowa. — Chcę panią zaskoczyć. Mieszkanie zapiszę tylko na siebie. Bo to ja mam w nim większy wkład niż Andrzej. Sama pani rozumie. Mieszkanie po rodzicach, połowa tego dwupokojowego. I wie pani co? Zgodził się! Tak!
— Jak to się zgodził?! — oniemiała teściowa. — Andrzej?
— Tak, on! Przekonałam go, że tak będzie lepiej. Mamy córkę, musimy myśleć przede wszystkim o niej. A może urodzi się drugie dziecko. A jeśli mąż nagle wykręci numer, to zostanę z dziećmi bez niczego. A tak — wszystko w porządku. Andrzej będzie z nami, wiedząc, że mieszkanie jest moje, i będzie w nim mieszkał, dopóki ja tego chcę.
Polina zakończyła swoją przemowę i z zadowoleniem się rozłączyła, wyobrażając sobie reakcję teściowej.
Niech teraz przeżywa tę wspaniałą wiadomość sama. W samotności.
I tak będzie lepiej!
Pisaliśmy również o: „Córka opuściła mnie i poszła do ojca oraz macochy. Gdy tylko dostałam mieszkanie, natychmiast przyszła się przypochlebić i żalić": historia z życia
Może zainteresuje: "Będąc w wieku Pani Olga zrozumiała, że nie jest już potrzebna swoim dzieciom. Zostawiła im wszystko wzięła tobołek i odeszła": życiowa historia matki
Przypominamy: "Mamo, przepraszam, ale nie będę kłamać, zakochałam się w twoim adoratorze. I wydaje się, że to jest odwzajemnione": historia miłości szczerej córki