Przed odejściem ojciec napisał list do swoich dzieci, a ich świat wywrócił się do góry nogami. "Mam jedną i jedyną córkę"

Dopóki żył, nikt nie interesował się jego spuścizną. Jego córki zostały wydane za mąż, a on sam pozostał z żoną przez krótki czas. Wkrótce ona zmarła. Początkowo radził sobie sam, ale potem zachorował.

Starsze córki były bardzo zajęte i nie mogły przyjść. Tylko młodsza odpowiedziała i przyszła zaopiekować się ojcem. Nie mogła zabrać go ze sobą. Mieszkała sama u swojej teściowej.

Syn Lary był w wojsku, a jej mąż mocno pił. Przepełniała ją radość: wreszcie zobaczy własnego ojca i będzie z nim. Andrzej od najmłodszych lat nie lubił swojej córki Lary.

Podejrzewał, że nie jest jego. Nie przypominała nikogo innego. Dwaj starsi byli podobni do ojca. Wszystkie ciemne, z prostymi nosami, ciemną skórą, a Lara to zupełne przeciwieństwo: jasna, z zadartymi nosami, białoskóra. Żona mu przysięgała, ale Andrzej nigdy jej nie uwierzył.

Dziewczynki dorastały, a kontrast był dość oczywisty. Po wsi rozeszły się plotki, że matka Oleny zabrała ją do sprzątaczki. Było wiele kłótni z tego powodu, wiele wylanych łez.

Mijały lata, wszystko się uspokajało, ale tylko do czasu, gdy Andrzej zaczął płakać i przypomniał sobie Larę. Matka Andrzeja nienawidziła swojej najmłodszej wnuczki.

Zawsze wszystkiego jej odmawiała. Wszystko dla starszych, nic dla niej. Lara pytała ze łzami w oczach, dlaczego wszyscy mają prezenty, a ona nie. "Nie jestem twoją babcią, idź sobie! Twoja matka wie, kto jest twoją prawdziwą babcią!

Jej siostry też jej nie akceptowały, mówiąc, że są tatusiami, a ona nie. Lara nie chowała urazy, znosiła wszystko. Kiedy dorosła i zarabiała własne pieniądze, dawała swoim siostrom prezenty, mając nadzieję, że zaczną traktować ją cieplej.

Brały prezenty i patrzyły na nią z góry, z pogardą. Anna postawiła ojca na nogi. Karmiła go, zabierała na spacery, ale on wciąż nie był szczęśliwy, irytował się tylko na widok Lary.

Kiedy przyjechały moje starsze córki, trzepotał się, jakby został zastąpiony. Gotował i opowiadał dowcipy. Lara starała się nie rzucać w oczy. Z daleka cieszyła się, że ojciec jest w dobrym nastroju.

Poprosiła siostry, by zostały dłużej, ale odmówiły. Ich mężowie czekali, a one miały pracę do wykonania. Odwiedziły ojca na pokaz i wyszły. Andrzej popadł w głęboką apatię: nie mówił, nie jadł, nie oddawał moczu, wstawał tylko wtedy, gdy musiał.

W drodze do toalety przewrócił się i Lara musiała zaciągnąć go z powrotem do łóżka. Wtedy złapał ją za głowę, spojrzał jej w oczy i krzyknął: "Moja córka!". Ona krzyknęła: "Tatusiu, nie umieraj!".

Przyjechała karetka. Lekarze nie dawali nadziei. Najstarsze córki przyszły raz. Zobaczyły stan ojca i wyszły. Lara opiekowała się nim, robiła mu masaże, karmiła go pysznym jedzeniem i wykonywała różne ćwiczenia, aby poprawić krążenie krwi.

Wkrótce postawiła ojca na nogi, stosując się do wszystkich zaleceń lekarza. Zabierała go na spacery pod ramię.

Mowa ojca była niewyraźna i powolna, ale Lara go rozumiała: "Przepraszam, córko, jestem głupcem. Masz złote ręce. Wybacz mi.

Lara nie mogła odpowiedzieć, tylko płakała i całowała ręce ojca. Wkrótce potem ojciec zmarł i zostawił cały swój spadek młodszej córce.

Starsi nie mogli uwierzyć, że zostawił jej wszystko, ponieważ oni byli jego, a ona nie. Lara opowiedziała swojemu jedynemu przyjacielowi, jak ona i jej ojciec zrozumieli, że jest jego córką, a on jest jej ojcem, i zajęło im to dużo czasu.

Kiedy jej dwie starsze siostry kłóciły się, nie wiedziała, czy pokazać im list ojca, czy nie.... "Mam jedną i jedyną córkę, Larę", brzmiał list.