Przed urodzeniem syna nie widziałam jej, a potem teściowa przyszła z radością i powiedziała. "Nie ma nic naszego, wygląda jak Radek z 4 piętra"

Ale jednocześnie niczego nie żałuję. Chociaż nie, żałuję, że w ogóle wyszłam za Krzysztofa. Wszystko wydawało się być w porządku: spotkania, randki, jego piękne zaloty.

Zakochałam się - co tu dużo mówić - i to tak, że kompletnie straciłam głowę i nie chciałam zauważać oczywistości.

Rozumiałam, że Krzysztof często mówił o swojej matce, powołując się na jej opinię, ale jak na zakochaną dziewczynę przystało, stawiałam go w roli troskliwego syna, będąc pewna, że tak samo zadba o mnie.

Mieszkaliśmy już razem w mieszkaniu, które odziedziczyłam po babci, złożyliśmy wniosek w urzędzie stanu cywilnego, a on jeszcze nie przedstawił mnie swoim rodzicom. Zdziwiło mnie to, wręcz speszyło, a kiedy nadszedł ten wielki dzień, pojechaliśmy do niego. Długo nie mogłam otrząsnąć się z zaskoczenia tym spotkaniem.

Podczas gdy przyszły teść grzecznie się ze mną przywitał i ponownie wpatrywał się w telewizor, jego matka, na korytarzu, spojrzała na mnie z góry na dół i zwróciła się do swojego syna: "A kogo przyprowadziłeś?

Po jej twarzy widzę, że ta dziewczyna nie była jeszcze naga. Może próbuje przejąć nasze mieszkanie? Krzysztof coś mamrotał, a ja wybiegłam z mieszkania i zapłakana pobiegłam do domu. Później przyszedł mój mąż i zaczął mnie uspokajać, tłumacząc, że jego mama jest po prostu zazdrosna, że tak naprawdę wcale tak nie myśli, że i tak weźmiemy ślub, bo się kochamy.

Powinnam była to przemyśleć, ale byłam zakochana jak kociak! Potem było wesele i moja teściowa przyprowadziła dziewczynę, która okazała się być córką jej starej przyjaciółki.

Dziewczyna trzymała się mojego męża, a jej matka głośno ją chwaliła i żałowała, że jej syn pospieszył się z małżeństwem. Krzysztof i ja zaczęliśmy mieszkać razem. Wszystko było w porządku.

Moi rodzice ciepło przyjęli zięcia, pomagali nam jak mogli i nie wtrącali się w nasze życie. Teściowa przychodziła do nas jak na dyżur, bez uprzedzenia, kiedy tylko miała ochotę.

Kiedy przychodziła, wspinała się po wszystkich szufladach i głośno narzekała, że jestem złą gospodynią domową. W kuchni smakowała jedzenie, robiła miny, a raz po prostu wylała świeżo ugotowany barszcz, nazywając go śmieciem.

Starałam się nie reagować, by uniknąć skandalu, a Krzysztof nawet odchodził na bok i milczał, by nie kłócić się z matką. Czułam się urażona, że mąż nie odezwie się ani słowem w mojej obronie, ale po wyjściu matki przytulił mnie, powiedział, że mnie kocha, a ja znów mu wybaczyłam - kochałam go.

Prawie natychmiast zaszłam w ciążę. Nawiasem mówiąc, Krzysztof był moim pierwszym i oczywiście jedynym mężem, z czego zresztą był bardzo dumny! Cieszył się z przyszłego dziecka - mieliśmy gdzie mieszkać, zarabiał całkiem nieźle.

Ale jego matce strasznie się ta sytuacja nie podobała. I zaczęło się... czego tylko ja nie musiałam słuchać! Mówili, że jestem bezwstydna, że chcę wejść na kark jej synowi z dzieckiem, a jeszcze nie było faktem, że to jego dziecko. Powiedziała, że mnie wyprostuje.

Pewnego dnia wybuchłam, zrobiłam aferę i dosłownie wyrzuciłam teściową z mieszkania, ostrzegając ją, żeby nie pokazywała się pod drzwiami. Nie widziałam jej przed narodzinami syna, a potem pod wpływem chwili postanowiłyśmy się pogodzić.

Przyszła moja teściowa, spojrzała na nasze dziecko i zawołała: "Boże, do kogo on jest podobny? Wygląda jak Radek z czwartego piętra. Musiałaś wyjść na spacer?".

"Zaniemówiłam. Mężczyzna również wpatrywał się w matkę z niedowierzaniem. "Mamo, czyś ty oszalała? O czym ty mówisz?" "Spójrz na nią - rude włosy, jasne oczy - nie nasza rasa! Nie mogłam dłużej tego znieść - wyrzuciłam ją z domu i ostrzegłam, że jeśli jeszcze raz ją zobaczę, zepchnę ją ze schodów.

Minął miesiąc. Nie było żadnych wieści od teściowej. Krzysztof odwiedzał ją, coraz dłużej zostając u rodziców. Tylko ja dawałam radę. Mimo wszystko nie jest łatwo zajmować się dzieckiem. Do tego dochodzą obowiązki domowe.

Nie mogła tego znieść i zaczęła mówić, że to nie w porządku spędzać wszystkie wieczory i weekendy u rodziców, musi jakoś pomagać w domu. Nie wiem, co "wyśpiewała" Krzysztofowi, ale stał się jakiś obcy.

I pewnego dnia zobaczyłam, jak patrzy na dziecko i na siebie w lustrze - porównuje ich. A potem zrobił jeszcze coś lepszego - zaproponował, że zrobi test genetyczny: "Nie wierzysz mi? Wątpisz, że to twój syn?

Krzysztof marudził, mówił, że musi uspokoić matkę, że to stara osoba z temperamentem itd. Ale to było tak, jakby otworzyły mi się oczy na mojego męża. Kiedy pierwszy raz poważnie się pokłóciliśmy, poszedł do rodziców.

Płakałam całą noc, zdając sobie sprawę, że to, co się stało, było bardzo poważne. Jak mam teraz żyć, skoro mój mąż wątpi w moją uczciwość? Następnego dnia przyszedł i przeprosił.

W głębi duszy nadal miałam do niego żal, ale dla dobra mojego syna postanowiłam, że muszę mu wybaczyć. Po chwili Jewhen ponownie rozpoczął tę samą rozmowę.

Twierdził, że skoro się nie zgadzam, to nie jestem pewna, kto jest ojcem mojego dziecka. Wtedy ostrzegłam go, że jestem temu absolutnie przeciwna, że to dla mnie obraza: "Zrób test, ale będziesz tego żałował!".

W dniu, w którym mój mąż poszedł po wyniki, spakowałam jego rzeczy, a kiedy wrócił szczęśliwy - test wykazał, że jest ojcem - bez wątpienia, położyłam jego walizki na progu i powiedziałam mu, że składam pozew o rozwód.

Mój mąż był zaskoczony, próbował coś powiedzieć, ale w zasadzie nigdy nie zrozumiał, że obraził mnie i naszą miłość.

A ja nie miałam wątpliwości co do swojej decyzji, chociaż wszyscy, łącznie z teściową, próbowali mnie przekonać, żebym nie robiła czegoś głupiego. Zrozumiałam, że po prostu nie mogę żyć z osobą, która mi nie wierzy.

Czas oceni, czy postąpiłam słusznie, czy nie. Tylko jeśli kiedykolwiek ponownie wyjdę za mąż, wybiorę mężczyznę, który jest niezależny, odpowiedzialny i którego główną wartością w rodzinie jest zaufanie.