"Zawsze myślałam, że nie mam dziadka. Ale pewnego dnia mama powiedziała mi, że dostałam w spadku fortunę po jej ojcu, i to jaką"

Okazało się, że wiedział o mnie i zadbał o moją przyszłość. Kiedy mama zadzwoniła i zaczęła mówić coś o dziadku i spadku, nie mogłam zrozumieć, o kim mówi.

Nigdy nie miałam dziadka, mój ojciec jest sierotą, a ze strony matki znałam tylko babcię, która zmarła dwa lata temu. - Anno, powtarzam jeszcze raz, twój dziadek jest moim ojcem, zostawił ci dom w spadku.

Jego sąsiad zadzwonił do mnie, poprosił o pomoc przy pogrzebie i powiedział o testamencie. Pójdziesz ze mną na pogrzeb? Możesz zobaczyć dom.

- Dlaczego nie wiedziałam nic o moim dziadku? Nie ma go nawet na zdjęciach - nigdy z nim nie rozmawiałam. Zostawił moją mamę, kiedy miałam cztery lata i nigdy nie byłam w stanie mu wybaczyć.

Ale tak naprawdę go to nie obchodziło, przypomniał sobie o mnie dopiero, gdy się urodziłeś. Twoja babcia powiedziała mu, że ma wnuczkę. Przyszedł z kwiatami i prezentami dla ciebie, przyniósł ci kilka grzechotek, misia, z którym spałaś całe dzieciństwo.

Wzięłam prezenty, ale nie komunikowałam się z nim, poprosił mnie, żebym przynajmniej wysłała mu twoje zdjęcia, a ja mu nie odmówiłam. "Przykro mi, córeczko, zostawił mnie i moją mamę, ale kochał cię, chociaż nie pozwalałam mu się z tobą widywać." - Nie płacz, mamo, możemy już iść?

Może jego sąsiad potrzebuje pomocy nie tylko przy pogrzebie. Dziadek mieszkał niedaleko miasta, więc wzięliśmy taksówkę.

Pierwszą rzeczą, która rzuciła mi się w oczy, był stary płot leżący na ziemi, z bramą wciąż na swoim miejscu. Na podwórku znajduje się drewniana ławka tuż obok ganku, umywalka, łopaty i konewka.

Wchodzimy do domu, drzwi są ciężkie i skrzypią, deski podłogowe również skrzypią, widać, że dom nie był remontowany od dawna. "Twój dziadek nigdy nie prosił o pomoc - był dumny" - powiedziała sąsiadka, kiedy nas wpuściła.

- "Zostaniesz tutaj, zostawię ci klucze. Jutro. Dobrze, na razie pójdę do siebie, to mój niebieski dom, wejdź, dam ci herbatę.

Sąsiad wyszedł, a ja zaczęłam rozglądać się za moim domem, to mój niebieski dom, wejdź, dam ci herbaty.

Sąsiadka wyszła, a ja zaczęłam rozglądać się po domu. W domu są dwa pokoje, salon i sypialnia, która jest mała, ale bardzo jasna i przytulna. W sypialni stoi żelazne łóżko, z którego farba na plecach już dawno zeszła, po lewej stronie łóżka stoi komoda, na komodzie są oprawione zdjęcia, moje zdjęcia.

Na ścianie są też zdjęcia mnie w wieku jednego, dwóch, pięciu, siedmiu lat, zdjęcia z ukończenia szkoły, z mojego ślubu i zdjęcia mnie jako matki. Chciało mi się płakać, wiedział, że został pradziadkiem. W szufladzie komody znalazłam list w kopercie z napisem "Dla mojej wnuczki Anny".

"Droga wnuczko, Anno, nigdy mnie nie widziałaś, w ogóle mnie nie znasz i to moja wina. Skrzywdziłam twoją babcię, byłam młoda, głupia, tchórzliwa...

Zraniłam twoją mamę, nie bądź na nią zła, ona cię kocha i nie chce cię skrzywdzić. Przepraszam, że nie było mnie w twoim życiu, ale ty byłaś w moim. Budowa domu miała sens, było dla kogo żyć.

Nie ten dom, wnuczko, nie ten, w którym teraz jesteś, był tylko dla mnie, nie włożyłam w niego żadnego wysiłku. Twój dom jest na następnej ulicy, ma wysokie żelazne ogrodzenie i brązowy dach.

Rozpoznasz go, nie jest jak każdy inny dom. Chciałem, abyś miał miejsce, w którym mógłbyś spędzać wakacje z rodziną. Mam nadzieję, że przyjmiesz mój prezent, przynajmniej udało mi się coś dla ciebie zrobić w tym życiu.

Żegnaj, wnuczko! Twój dziadek Krzysztof." Moja matka wchodzi do pokoju, wręczam jej kopertę i list we łzach, a po przeczytaniu go również zaczyna płakać. W tej samej szufladzie były klucze, a do nich przywiązana wstążka z karteczką - dom dla Anny.

Znaleźliśmy ten dom, był naprawdę inny od pozostałych: dwupiętrowy, z witrażami na parterze, dużą werandą z dwoma drewnianymi krzesłami i stołem.

Wszystko w środku było jasne: na parterze znajdował się salon z kominkiem, kuchnia, łazienka i pomieszczenie gospodarcze, a na pierwszym piętrze sypialnia i pokój dziecięcy.

Na podwórku był cały plac zabaw z piaskownicą, zjeżdżalnią, huśtawkami i kompleksem sportowym. Nie wiem, skąd dziadek wziął na to wszystko pieniądze, ale oczywiście zrobił wszystko, co w jego mocy dla mnie i mojego syna.

Oprócz mojej rodziny na pogrzeb przyszła tylko sąsiadka. Mój dziadek miał osiemdziesiąt dwa lata, nie miał przyjaciół ani krewnych. Pochowali go po cichu, postawili wazon z kwiatami przy grobie i pamiętali o nim.

Mój mąż i syn pojechali wieczorem do miasta, mama też nie została długo, a ja zostałam w starym domu dziadka, chcąc dowiedzieć się o nim więcej, czytając jego pamiętnik, oglądając zdjęcia i żałując, że nie poznałam go wcześniej.