Mówię mu, że musimy trochę poczekać. Jesteśmy jeszcze tacy młodzi. Ale on nawet nie chce mnie słuchać. Ma obsesję na punkcie dziecka i tyle.
Ostatnio nawet powiedział, że mnie zostawi, jeśli nie urodzę dziecka" - skarży się dwudziestoośmioletnia Katarzyna.
Dziewczyna uważała się za szczęściarę: miała dobrą pracę, przyzwoitego męża, własne mieszkanie i dobrą rodzinę. Wydawało się, że nie ma już o czym marzyć.
Jednak Wioleta od sześciu lat stara się urodzić dziecko, aby móc przekazać komuś całe swoje szczęście. Ale to się nie udało.
W rzeczywistości ona i jej mąż od dawna rozmawiali o dzieciach. Ale aktywne planowanie rozpoczęli dopiero niedawno. Kilka lat temu. Do tego czasu powstrzymywali się z myślą, że najpierw powinni zebrać wszystko, czego potrzebują.
Warunkowa podstawa do narodzin i dalszego rozwoju dziecka. Po pewnym czasie spłacili kredyt hipoteczny, dokonali napraw, kupili samochód, a nawet zaoszczędzili pieniądze na poród.
Z jakiegoś powodu Wioleta zawsze była pewna, że uda jej się zajść w ciążę bardzo szybko. Wystarczyło tylko omówić szczegóły z mężem i zdecydować się na dziecko.
W zasadzie żadna z kobiet w jej rodzinie nie miała z tym problemów. Mijały jednak miesiące, a nawet lata, a w życiu Wiolety nic się nie zmieniało. Jej plany pozostały planami.
Podczas gdy kobieta wciąż może znaleźć siłę, by utrzymać się na nogach, nerwy mężczyzny stają się coraz lepsze.
Martwi się, że jego przyjaciele od dawna mają spadkobierców. Przeszli już przez drugi i trzeci krąg. I wciąż nie mogą mieć pierwszego dziecka. Musi opiekować się swoimi siostrzeńcami.
Dzieci innych ludzi go uwielbiają. On też. Ale on chce mieć własne dziecko. Nawet ludzie, których nie zna, coraz częściej podpowiadają Wiolecie, że nadszedł czas, aby zająć się tą sprawą. Uśmiecha się, wzrusza ramionami i milczy.
Nie ma nic do powiedzenia. Robi to od dłuższego czasu, ale bez rezultatu. Zdaje sobie sprawę, że to nie może trwać długo.
Teraz dziewczyna wpada w panikę na każdą wzmiankę o dzieciach.
Para była badana więcej niż raz. Sprawdzono wszystko, co możliwe i niemożliwe. Jednak lekarze twierdzą, że wszystko jest w porządku. Radzą im po prostu czekać.
Para czeka od kilku lat, ale nie ma żadnych zmian.
Na tym polega paradoks. Całkowicie zdrowi ludzie nie mogą mieć dziecka. Gdyby byli chorzy, wiedzieliby, co leczyć. Może wtedy mieliby dzieci.
Tymczasem muszą żyć w niewiedzy.
Wioleta i jej mąż znaleźli nawet dobrego lekarza. Teraz konsultują się tylko z nim. Czekają na cud. Ale on jest na wakacjach, więc muszą czekać do końca lata. Jeśli potem nic się nie wydarzy, będziemy musieli przygotować się do zapłodnienia in vitro...
To dezorientuje kobietę. Oczywiście zrobiłaby wszystko dla dziecka. Jednak wszystko w jej wnętrzu jest ciasne ze strachu.
- "Na co czekamy?" - oburza się jej mąż. - "Mieliśmy już tyle niepowodzeń. A jeśli zapłodnienie in vitro się nie uda, weźmiemy rozwód. Nie zamierzam zostać bez dzieci.
Może naprawdę powinniśmy pogodzić się z losem i zgodzić się na zapłodnienie in vitro. Może naprawdę wszystko się ułoży i w końcu zostaną szczęśliwymi rodzicami. I wszystko będzie dobrze.
A jeśli nie, to potem zdecydują, czy potrzebują tego małżeństwa. W międzyczasie nic nie powinno być robione pod wpływem chwili.
Co byś zrobił na miejscu Wiolety?