Od dziecka starałam się wychowywać córkę w dobrobycie i miłości. Jako samotna kobieta nie mogę sobie na wiele pozwolić, ale robiłam wszystko, co mogłam i nie szczędziłam wysiłku ani czasu.
Moja córka dorosła, skończyła szkołę i rozpoczęła studia, a ja zdałam sobie sprawę, że zaczyna żyć dorosłym życiem i że jej matka nie jest już na pierwszym miejscu. A ja poświęciłam tyle czasu i wysiłku, by postawić córkę na nogi.
Co miesiąc oszczędzałam na jej czesne i na mieszkanie Martyny, nie jadłam wystarczająco dużo, nie odświeżałam swojej garderoby. A ona już dorosła.
Martyna miała narzeczonego, po trzech latach wzięli ślub. W tym czasie udało mi się zaoszczędzić pieniądze na samochód dla nowożeńców. W końcu go potrzebują i mają sporo wydatków.
W weekend postanowiłam odwiedzić Martynę i upiekłam jej ulubione placki, abyśmy mogły się nimi częstować przy herbacie. Ale gdy tylko kobieta weszła do mieszkania, jej córka zaczęła zarzucać jej, że to nie w porządku przychodzić w odwiedziny bez wcześniejszego telefonu i że może być zajęta.
Nie wyrzuciła mnie jednak, mówiąc, że nie powinnam marnować czasu, wracając do domu z jedzeniem. Zaparzyła herbatę, nakryła do stołu, podała mi zestaw, który podarowałam jej na wesele. I zaczęła narzekać. Nie na męża, ale na mnie, mówiąc, że nie miała takiego dzieciństwa jak jej rówieśnicy, nie miała takich telefonów i wakacji, gdzie chciała.
Martyna twierdziła, że wychowałam ją w biedzie, a mąż zapewnił jej bogate życie. Zapomniała jednak, ile wysiłku i pieniędzy włożyłam w jej przyszłość, aby nie musiała martwić się o to, gdzie mieszkać, jak dojechać do pracy i co najważniejsze, jak stać się człowiekiem.
Słysząc takie słowa "wdzięczności" od mojej córki, nie wytrzymałam i ze łzami w oczach opuściłam jej mieszkanie. W głowie miałam pełno myśli: czy powinnam do niej zadzwonić, prosić o wybaczenie, obiecać więcej pieniędzy?
A rano pod dom matki podjechała karetka, zadzwonili sąsiedzi, serce staruszki nie wytrzymało...