Próbowałam ich ignorować i skupić się na własnej rodzinie, ale nic nie pomagało. Po prostu nie wiem, jak budować relacje z tymi ludźmi. Teraz doszłam do punktu, w którym irytuje mnie każda drobnostka z nimi związana.
Z powodu tej napiętej sytuacji zaczęłam myśleć o rozwodzie, byle tylko nie spotykać się z tymi ludźmi. Są jak szarańcza, wspinają się, wspinają i wspinają do naszego życia.
Jestem mężatką od 20 lat. Mój mąż ma siostrę. Przez pierwsze dziesięć lat prowadziła spokojne życie, nikomu nie wadziła, widywaliśmy się na wakacjach, a ja traktowałam ją całkiem pozytywnie. Ale my z mężem przez lata pracowaliśmy, zarabialiśmy, długo, nudno i ciężko. Nikt nigdy nie pomógł nam finansowo, pochodzimy z bardzo prostych rodzin, że tak powiem.
Potem kupiliśmy dom i przez ostatnie 6 lat moja siostra siedziała na karku mojego brata (mojego męża). W każdy weekend przyjeżdżają w odwiedziny, zostają na całe dnie, proszą o nocleg, narzekają, marudzą, jedzą cały dzień.
Nie jest mi przykro, ale mam jeden dzień wolny, który muszę poświęcić na odwiedziny u krewnych męża. Nawiasem mówiąc, regularnie pomagamy im finansowo, ale oni też lubią jeść na mieście i nie lubią gotować.
Jego siostra również przychodzi do nas, kiedy nie ma mnie w domu. Przeszukuje moje szafy, nie wspominając o lodówce. Zna wszystkie moje perfumy, ubrania, buty, biżuterię i wie, gdzie one są. Mój brat śmieje się ze mnie, mówi, że jeśli rozpoczną strajk głodowy, to nie umrą z głodu, tylko zjedzą wszystkich i wszystko dookoła.
Mój mąż jest wymuszany pieniędzmi i sprzętem, i szczerze mówiąc, wcześniej nie było mi go żal, ale w ciągu ostatnich kilku lat to tylko wymuszenia, a nie jesteśmy tak dobrze sytuowani. Próbowałam rozmawiać z mężem, ale zaczynają się afery.
A co najważniejsze, wszystko byłoby w porządku, gdyby moja siostra okazała mi choć kroplę szacunku. Nawet o wszystko o co prosi, nawet o wszystko co dotyczy kobiecej części, zaczyna pytać męża, nigdy mnie.
Nigdy nie wyszła z pustymi rękami (kubek, łyżeczka, butelka, perfumy, puder, lekarstwa, olejek, szampon, apaszki). Szczerze mówiąc, jak Cyganka. Zdejmuje buty na korytarzu, widzi nową torebkę dwa pokoje dalej i pyta: "O, nowa torebka".
Wychodzi na korytarz, a kiedy ja jestem zajęta w kuchni, przymierza mój płaszcz i buty. I bez względu na to, jak bardzo staram się uspokoić samą siebie, że ludzie są różni, ale mój mąż jest w porządku i to jest mój jedyny problem, wciąż jestem przez nią odrzucana.
Może zainteresuje: "Wiem, co jest najlepsze dla moich synów, ponieważ jestem matką: poświęciłam swoje życie, aby zapewnić im dobre warunki życia"
Przypominamy o: "Czasami życie jest niesprawiedliwe dla ludzi: mój były prowadzi wspaniałe życie, nie płaci alimentów, a ja z trudem wiążę koniec z końcem"