Ich głównym celem jest, abym zgadzała się na wszystko i spełniała wszelkie ich życzenia.
Do 18 roku życia rodzice praktycznie mi wszystko zakazywali. Postanowiłam dostać się do dwóch uczelni: jednej, którą chcieli moi rodzice, i drugiej, którą wybrałam sama. W rezultacie dostałam się na budżet do obu uczelni - jednej wybranej przez rodziców i drugiej przeze mnie.
Pewnego dnia po prostu wyprowadziłam się od rodziców do akademika! Rodzice byli bardzo niezadowoleni z tego wyboru, nawet próbowali mnie powstrzymać. Nie powiem, że było łatwo. Potem jeszcze przez tydzień płakałam, ale to trzeba było zrobić.
Ojciec wtedy uśmiechnął się i powiedział: "Zobaczymy, jak przetrwasz na stypendium". Wtedy jeszcze nie wiedział, że już znalazłam sobie pracę w firmie, w której planowałam pracować w zawodzie. Tak, za grosze. Ale szczerze wierzyłam, że to tylko tymczasowe.
Po trzech latach rodzice zaczęli ze mną rozmawiać. I niby nawet pogodzili się z tym, że już nie da się mną sterować, chociaż okresowo próbowali narzucać swoje warunki. Zaczęłam odkładać pieniądze, żeby wziąć kredyt na mieszkanie.
Bardzo oszczędzałam, mogłam przez tydzień jeść tylko makaron, ale nie zwracałam się do rodziców. Rok przed spłaceniem kredytu poznałam przyszłego męża. Wszystko było dobrze, znaleźliśmy wspólny język, ale martwił mnie fakt, że narzeczony nie był zbyt ambitny.
Nie chciałam ślubu. Naciskała przyszła teściowa. Mówiąc, że bez ślubu nie można, co ludzie pomyślą. Narzeczony również radośnie mówił o ślubie. Zdecydowałam się zgodzić.
Moji rodzice chętnie złapali okazję, aby opłacić nasz ślub, ale nalegałam, żebyśmy sami opłacili uroczystość.
Ślub odbył się, i już z mężem przeprowadziliśmy się do mojego dwupokojowego mieszkania. Potem, po dwóch latach, zaszłam w ciążę. Wtedy moi rodzice postanowili kupić nam trzypokojowe mieszkanie w prezencie. Mąż był za, ja się sprzeciwiłam.
Po miesiącu dowiaduję się, że doszło do umowy kupna-sprzedaży trzypokojowego mieszkania.
W domu zaczęły się awantury. Presja ze strony męża, rodziców i teściowej była po prostu nie do zniesienia. Wszystko to, w ciągu ciąży, był czas, kiedy nie można było ciągle walczyć z rodziną, i ja się poddałam. Przeprowadziliśmy się do nowego mieszkania.
Co się wtedy zaczęło, tego nie da się opowiedzieć słowami. Moi rodzice uznali, że teraz mają prawo nas kontrolować. Wydawałam całą swoją siłę i energię, aby, pozostając spokojną, konsekwentnie podążać swoją ścieżką.
Byłoby łatwiej z wsparciem męża, ale on zaczął wybuchać na mnie, że nie bronie go przed rodzicami. Wszystkie moje słowa, że ostrzegałam go przed przyjęciem mieszkania w prezencie, przeleciały obok uszu.
Proponowałam wrócić z powrotem do naszego mieszkania i przepisać część męża z powrotem na rodziców. I żyć spokojnie. Ale wtedy wtrącała się teściowa. Mówiła, że jesteśmy niewdzięczni.
Sama teściowa teraz też odwiedzała nas według własnego uznania, o każdej porze. A kiedy się zdenerwowałam i powiedziałam, że nie ma prawa przychodzić tu bez zaproszenia i narzucać swojego porządku - powiedzieli mi, że tutaj w ogóle nie mam prawa decydować!
Teraz, tak jak 10 lat temu, boję się, że nie poradzę sobie, że się załamię, że nie wytrzymam, choć mam pracę, mieszkanie. Ale nie ma wsparcia. Tak marzę, aby ktoś powiedział mi - nie martw się, jesteśmy razem i wszystko wytrzymamy. Po prostu, aby mnie wspierali, a nie narzucali, komu i co mam robić.
Jestem zmęczona. Zbyt zmęczona przez wszystkie te lata walki o prawo do bycia sobą i posiadania swojego zdania. Jak mam żyć dalej?