"Podjęłam pracę, aby pomóc moim synom. Gdy tylko przestałam wysyłać im pieniądze, stałam się bezużyteczna"

Moi przyjaciółki ostrzegały mnie, że w końcu stanę się bezużyteczna dla moich dzieci, ale nie chciałam w to wierzyć. Niestety, po ostatnich wakacjach zdałam sobie sprawę, że mieli rację.

Mój mąż zostawił mnie wiele lat temu z dwoma małymi synami w ramionach. W ogóle nie dbał o to, jak będę ich wychowywać. Nie tylko odmówił płacenia alimentów, ale także przestał się z nami komunikować.

Zrobiłam wszystko, co w mojej mocy, aby upewnić się, że moje dzieci mają wszystko, czego potrzebują i dobrą edukację. Kiedy były trochę starsze, a mój młodszy syn się ożenił, postanowiłam pójść do pracy.

Moja sąsiadka pomogła mi znaleźć pierwszą pracę. Opiekowałam się Karlą, nieżyjącą już starszą kobietą. Uwielbiała ze mną rozmawiać i często opowiadała mi o rzeczach, które rozumiem dopiero teraz.

Ogólnie rzecz biorąc, Włosi mają inną mentalność i zasady społeczne. Rozwód nie jest tutaj powszechną praktyką, ponieważ po nim mężczyźni podlegają pewnym obowiązkom. Tylko tutaj porzucone kobiety muszą dźwigać wszystko na swoich barkach.

Mamy też różne podejścia do wychowywania dzieci. Imigranci ciągną je za sobą do końca i nieustannie starają się im pomóc. Zamiast tego Włosi pozwalają swoim potomkom pójść na swoje, gdy tylko osiągną pełnoletność. Uważają, że zadaniem młodych jest opieka nad starszymi, a nie odwrotnie.

Nie mogłam jednak tego zrozumieć. Miałam własne plany: zarobić pieniądze na mieszkanie dla starszego i odbudować nasz wiejski dom dla młodszego.

Dokonałam niezbędnych obliczeń, aby wiedzieć, ile potrzebuję na pracę w obcym kraju. Podzieliłam więc swoją pensję na dwie części i obie wysłałam do domu. Zatrzymałem 50 euro na swoje wydatki. To mi wystarczyło, ponieważ rodzina Karli zapewniała mi wszystkie produkty żywnościowe i higieniczne.

Niestety, trzy lata później zmarła. Wciąż za nią tęsknię. W ciągu 10 lat pracy we Włoszech musiałam zmienić kilkanaście innych rodzin. Każda była inna, ale nikt nie rozumiał naszych zwyczajów.

Panowie nigdy nie wydaliby tak ogromnych pieniędzy na budowę dwupiętrowego domu.

Przyjeżdżałam do domu tylko raz w roku, a tydzień później wracałam do pracy. Na szczęście moi synowie mądrze wykorzystali zarobione przeze mnie pieniądze. Starszy kupił mieszkanie, a młodszy wybudował dom.

Jednak przez długi czas nie zauważałam, jak naprawdę traktują mnie moi synowie i synowe. Dopiero ostatnia wizyta pokazała mi, że nikt o mnie nie dba. Nikt nie docenia mojej pracy, a żona najmłodszego syna uważa się za panią domu. Nie spotkałam się też z uśmiechem czy przyjaznym nastawieniem ze strony drugiej synowej.

Nikt nie towarzyszył mi w powrocie do Włoch, ale czułam, że wszyscy odetchnęli z ulgą. Dopiero wtedy przypomniałam sobie słowa i wskazówki Carli.

Od roku nadal pracuję za granicą, ale przestałam wysyłać pieniądze do domu. Moi synowie szybko to zauważyli i zareagowali. Zaczęli częściej do mnie dzwonić i pytać, co u mnie słychać. Powiedziałam im, że nie mogą na mnie czekać w tym roku, bo nie mogę przyjechać. W rzeczywistości po prostu nie chcę tego robić.

Co więcej, nawiązałam relację z Alberto, synem Carli. Spotkaliśmy się przypadkiem kilka miesięcy temu i od tego czasu spędzamy razem dużo czasu. Mój mąż zaproponował, żebym się do niego wprowadziła, a ja chcę się zgodzić. Czas pomyśleć o moim szczęściu.