"Moje życie było bardzo trudne, kiedy zostałam sama na starość. Musiałam coś przegapić, gdy byłam młodsza"

Prawie z nikim się nie komunikuję - moi krewni tak naprawdę mnie nie potrzebują i jestem wdzięczna, że mam przynajmniej przyjaciółkę z dzieciństwa.

Staram się utrzymywać z nią kontakt, zwłaszcza po tym, jak mój mąż spakował swoje rzeczy i wyjechał. Po rozwodzie wróciłam do mojej rodzinnej wioski, więc zostałam sąsiadką mojej przyjaciółki.

Mam też kilku przyjaciół, którzy nadal mieszkają niedaleko mnie i spotykamy się na wakacjach, czasami robimy grilla i ogólnie spędzamy razem wolny czas. Gdyby nie ci ludzie, oszalałbym. Nigdy bym nie pomyślał, że samotność może być tak przerażająca.

Całe życie byłam otoczona ludźmi, praca, dziecko, przyjaciele, mąż, rodzice - czasami chciałam po prostu pobyć sama... gdybym wtedy wiedziała co mnie czeka, nawet nie dopuszczałabym do siebie takich myśli.

Generalnie w mojej miejscowości mieszka niewiele osób, więc wiemy o sobie prawie wszystko. Niestety, dzieci też wiedzą, a te bezczelne osoby nie omieszkają wykorzystać tych informacji. Dzieci wiedzą, że jestem zupełnie sama i nikt mi nie pomaga, więc traktują mnie jak nikogo.

Są całkowicie nieposłuszne, dokuczają mi, wchodzą na moje podwórko, wspinają się na ogrodzenie, niszczą wszystko - i tak dalej, dzień po dniu.

Dobrze się bawią, a ja nie wiem, co zrobić z tymi zniszczeniami, kto je naprawi? Zimą rzucają śnieżkami w okno, a jeśli pęknie, co ja zrobię?

Wydawało mi się, że najlepszą rzeczą do zrobienia w takiej sytuacji jest ignorowanie dzieci, bo one tylko czekały, aż zacznę wymachiwać kijem i się zdenerwuję. Dzieci są niezwykle okrutne, nie rozumieją ile zła wyrządzają innym, nie zostały jeszcze pokonane przez życie.

Moja taktyka obojętności nie dała żadnych rezultatów - wtedy poszłam do ich rodziców, oczywiście nikogo nie obchodziła samotna starsza osoba, więc nic się nie zmieniło. W dodatku te dzieci też nie pochodzą ze zbyt zamożnych rodzin. Kiedy poprosiłam rodziców, aby zaopiekowali się swoimi dziećmi, powiedzieli mi, żebym się nie wtrącała.

Ten dialog nieco załagodził sytuację - dzieci nie pojawiały się przez kilka dni, ale później wróciły i znów zaczęły gwizdać, śmiać się i krzyczeć. Biegały po dachu stajni, wskakiwały na moje łóżka, a ja byłem po prostu zrozpaczony.

Wtedy nie miałam innego wyjścia, jak tylko przyprowadzić na podwórko owczarka mojej przyjaciółki, pies bardzo mnie kocha. Gdy tylko chuligani zaczęli wspinać się po moim płocie, wypuściłam psa. Wstyd się przyznać, ale poczułam prawdziwą przyjemność, gdy dzieciaki zaczęły krzyczeć i gonić za mną. Powiedziałam im, żeby nie wracały. Posmarowałam płot smarem, żeby później go nie zmyły.

Od dwóch tygodni mam absolutny spokój i mam nadzieję, że tak już zostanie.