Poznaliśmy się przypadkiem, ale niemal od razu przypadliśmy sobie do gustu. Nigdy nie bałam się zmian, więc w wieku sześćdziesięciu lat postanowiłam zacząć od zera. Może ktoś pomyśli, że zwariowałam, ale moja historia to tak naprawdę przykład na to, że na szczęście nigdy nie jest za późno.
Mieszkałam na wsi, ale moja córka mieszkała w mieście i była w ciąży. Przez ostatni miesiąc prawie zawsze byłam z nią, a po narodzinach mojego wnuka wróciłem na jakiś czas. Moja córka miała trudny poród, więc dałam jej możliwość powrotu do zdrowia.
Przez rok mieszkałam w mieście, od czasu do czasu wracając do domu. Nadeszło lato i wszyscy pojechaliśmy do wioski mojego zięcia do daczy, ponieważ w ciepłym sezonie chciałem spędzać więcej czasu na świeżym powietrzu.
Michał opowiada mi o tym teraz: mówi: "Nigdy wcześniej nie widziałem takiej kobiety, pięknej, zadbanej, z długimi białymi włosami i noszącej marchewkę! Jak mogłam nie zwrócić na to uwagi, od razu zrozumiałam, że będzie moja".
Zaczęliśmy rozmawiać, a potem związek. Michał jest naprawdę dobrym człowiekiem, chociaż jest młodszy ode mnie o dziewięć lat, ale to nam nie przeszkadza. Ja jestem dużo młodsza z wyglądu, więc jesteśmy jak rówieśnicy.
Ogólnie rzecz biorąc, życie z moim pierwszym mężem było trudne, zdradzał mnie przez całe życie, ale zdecydowałam się na rozwód, gdy moja córka studiowała już w instytucie. Michał od 20 lat żył w cywilnym związku z kobietą, nie mieli razem dzieci, a kilka lat temu odeszła, zostawiając go zupełnie samego.
Długo nie wychodziliśmy razem, nie byliśmy w tym wieku, więc niemal natychmiast wprowadziłam się do Michała i przejęłam prowadzenie domu. Miałam 67 lat, on 58. Bał się, że mogę wyjechać i wrócić na wieś. Zaczął więc coraz częściej mówić o złożeniu wniosku do urzędu stanu cywilnego i wzięciu oficjalnego ślubu.
Na początku śmiałam się z tego, mówiąc: co za ślub, co za wesele, co ludzie powiedzą, ale potem się zgodziłam. Córka wcale nie miała mi tego za złe, wręcz przeciwnie, kazała mi to uczcić. Zaczęliśmy zapraszać jedną osobę, potem kolejne i zrobiło się wesele w restauracji na 50 osób.
Cała moja rodzina zaakceptowała Michała niemal natychmiast, a moja córka powiedziała nawet: "Michał jest teraz jak tata". Moja najstarsza wnuczka ma dziesięć lat, więc również nazywa go "dziadkiem", a mój wnuk, który się urodził, zna mojego Michała tak długo, jak żyje. Jestem po prostu wniebowzięty.
Wszyscy są szczęśliwi, a ja nie jestem sam. Teraz myślę o kolejnych prawnukach. Moi przyjaciele też mnie nie oceniają, rozumieją, że samotność jest straszna, ale bratnia dusza to prawdziwe szczęście. On jest chory - jestem przy nim. Coś mi się stało - on też jest przy mnie. Mam nadzieję, że będziemy tak żyć w miłości i harmonii jeszcze przez wiele lat.
Cieszę się, że przyjęłam ofertę Michała i że nie jestem teraz sama.