Facet wyglądał przyzwoicie, ale kiedy zaczął się rozbierać... całe biuro wypełnił nieprzyjemny zapach. Ledwo mogłam wytrzymać w tym pomieszczeniu i starałem się w ogóle nie oddychać.
Zdarza się, że niektórzy pacjenci nie biorą prysznica przed badaniem, ale mają ku temu dobre powody, takie jak demencja czy zanik mięśni. Rozumiem takich ludzi, więc ich nie oceniam.
Ale przede mną stał wysoki młody mężczyzna, który uważał, że naturalnie pachnie drogimi perfumami.
Kazałam mu położyć się na kanapie, a kiedy zapytał, czy powinien zdjąć buty, pomyślałam, że lepiej tego nie robić.
Zdaję sobie sprawę, że bez butów zapach może się tylko pogorszyć, więc podłożyłam mu pieluchę pod stopy i zapewniłem, że pielęgniarka wyciera kozetkę przed każdym pacjentem.
Chłopiec powiedział jednak, że nie ma problemu ze zdjęciem butów, całkowicie ignorując moje obiekcje.
W tym momencie spojrzałam na pielęgniarkę, która już przewracała oczami od zapachu spoconych skarpet, nikotyny i brudnych ubrań. Po prostu nie rozumiałam, jak mam postawić diagnozę.
Ogólnie wszystko działo się w bardzo napiętej atmosferze, a ja praktycznie się nie odzywałam, żeby nie wypuszczać powietrza na próżno. Gdy tylko facet przekroczył próg pokoju, natychmiast zacząłem otwierać okna z pielęgniarką.
Kiedy chłopak wyszedł, zapytałam koleżankę, dlaczego jej zdaniem zdecydował się zdjąć buty? Czy postanowił nas zabić?
Jej odpowiedź brzmiała: Nie wiem. Jest typem faceta, który obwinia wszystkich za swoje niepowodzenia i nie ma szczęścia do dziewczyn, ponieważ wszystkie chcą tylko pieniędzy. A fakt, że pachnie jak "mężczyzna", nie ma na nic wpływu.
Śmialiśmy się razem, chociaż nie powinniśmy rozmawiać o klientach. Ale czasem w takiej pracy nie da się obejść bez humoru.