"Moja matka prosi mnie, żebym zabrał ją do siebie, ale ja tylko wzruszam ramionami. Nie wiem, jak jej powiedzieć, że moja żona jej nienawidzi"

Angelika przywitała się z synem z uśmiechem, a następnie zaczęła narzekać na swoje słabe zdrowie, że nie może nic zrobić sama: ani sprzątać, ani gotować. Błagała syna, by zabrał ją do siebie, bo po prostu nie może już znieść samotności.

Angelika zapewniła go, że sprzeda całą swoją biżuterię, odda emeryturę synowi i nie będzie go obciążać. Piotr zaniemówił na tę propozycję, bo nie spodziewał się, że matka poprosi go o to wprost.

Wiele lat temu Angelika zapisała swoje mieszkanie córce i nigdy nic nie dała synowi, bo Piotr miał już wtedy własny biznes, a Aleksandra wyszła za mąż i koniec... Myślała, że córka przynajmniej będzie miała coś za sobą, przyjdzie do starej matki i z wdzięczności będzie się nią opiekować.

Piotr nie obraził się, bo był zamożnym człowiekiem, a jego żona nie lubiła teściowej i po tej decyzji była pewna, że nie jest nikomu nic winna. Angelika to dobra żona, dobra gospodyni, wspierała męża we wszystkim, więc żyło im się razem dobrze.

Aleksandra natomiast szybko wzięła rozwód i postanowiła wyjechać za granicę w poszukiwaniu lepszego życia. Jej najlepsza przyjaciółka niedawno wyszła tam za mąż i miała jej pomóc na początku. Angelika cieszyła się szczęściem córki, bo chciała dla niej tylko tego, co najlepsze.

Życie Angeliki za granicą wcale nie było bajkowe - nie ułożyło się tak, jak jej przyjaciółki. Urodziła dziecko z mężczyzną, który nie był szczególnie zamożny, a później wzięli ślub, ale żyli niezwykle skromnie.

Przez krótki czas była na urlopie macierzyńskim i musiała pracować, ponieważ nie miała wystarczająco dużo pieniędzy. Z powodu ciągłych zmartwień Aleksandra zapomniała o matce i początkowo dzwoniła do niej raz w tygodniu, ale potem przestała. Rozmawiały tylko wtedy, gdy Angelika się odezwała.

Angelika chciała sprzedać matce mieszkanie, bo bardzo potrzebowała pieniędzy, ale nie miała odwagi jej o to poprosić. Angelika szybko się zestarzała, a córka odwiedziła ją dwa razy w ciągu 15 lat. Choć narzeka na zdrowie, córka udaje, że jej nie słyszy. Zawsze powtarza, że ma dużo zmartwień. Matka nie chciała przeszkadzać synowi, bo rozumiała, że to córka powinna się nią opiekować, ale nie miała innego wyjścia.

Piotr odpowiedział, że nie potrzebuje biżuterii ani emerytury matki. Nie wie jednak co robić dalej, bo Aleksandra na pewno nie zaakceptuje teściowej, gdyż ich relacje były fatalne. Jednocześnie mężczyzna nie może zostawić matki i ojca bez pomocy. Może tylko w tajemnicy przed żoną zaoszczędzić pieniądze i zatrudnić pielęgniarkę dla matki, ale prędzej czy później Aleksandra się o tym dowie.

Piotr nie odpowiedział matce, poszedł do domu. Jego szczęśliwa żona i dzieci czekały na niego na progu, a on nie wiedział, od czego zacząć tę poważną rozmowę.