Nie rozumieją, że nie jestem już nastolatką, ale dorosłą kobietą z własnym życiem. Wszędzie mnie szukają, wciąż pouczają i nieustannie wtrącają się w sprawy naszej rodziny.
Jestem 37-letnią rozwiedzioną kobietą, która obecnie wychowuje dwie córki. Dzieci są nastolatkami, uczą się w szkole i są już dość niezależne. Jestem całkiem zadowolona ze swojego życia, mam małe, ale prywatne mieszkanie, dobrą pracę, dziewczynki są dobrze wychowane i pomagają mi we wszystkim.
Jednak kiedy wracam myślami do okresu po rozwodzie, nie mogę uwierzyć, że udało mi się to przetrwać. Dziewczynki miały wtedy dwa latka, byłam też na urlopie macierzyńskim, więc nie było łatwo, ale dałam radę.
Teraz dziękuję rodzicom za pomoc, bo wspierali mnie we wszystkim, pomogli z mieszkaniem, a potem zapisali dzieci do przedszkola. Chodziłam do pracy, jeśli potrzebowałam pomocy, a mama nigdy nie odmawiała.
Moja babcia często opiekowała się wnukami, ponieważ od razu zostałem ostrzeżony w pracy, że nikt nie chce pracownika, który stale traktuje dzieci. Potem dzieci szły do szkoły.
Wstawałam rano, żeby przygotować siebie i dzieci, a po południu dziadkowie znów mi pomagali - odbierali dziewczynki, karmili je i wspólnie prowadzili lekcje. Nic więc dziwnego, że moja mama ma klucze do mojego domu.
Jednak dziewczynki są już dorosłe, a ja nie jestem dzieckiem, radzą sobie same i każda chce mieć swoją przestrzeń osobistą, ale dziadkowie nie potrafią tego zrozumieć.
Przychodzą o każdej porze, otwierają drzwi, wkładają jedzenie do lodówki, sprawdzają garnki, mogą coś ugotować - wnuczki chciały na przykład naleśniki.
Nadal pomagają, ale tak naprawdę nikt już tej pomocy nie potrzebuje. Po prostu nie mogę poczuć się jak gospodyni we własnym domu, bo moja mama przestawia wszystko według własnego uznania, rozpakowuje każdy papierek i paczuszkę.
A ja, jak mała dziewczynka, martwię się za każdym razem, gdy odwiedzają mnie rodzice, ponieważ mogą dostać się do każdej szafy. Muszę też ukrywać moje relacje z mężczyznami, ponieważ moi rodzice są przeciwni ponownemu małżeństwu. Mówią, że nie mają już siły nosić małych dzieci.
Jestem teraz dorosła, ale nie kłócę się, wiem, że to daremne ćwiczenie. A od niedawna mam dobrego przyjaciela. Mężczyzna jest rozwiedziony, niezależny i interesujący. Jeśli jednak chcę się z nim związać, muszę zacząć wychodzić spod całkowitej kontroli rodzicielskiej. Mam prawie czterdzieści lat i muszę nadal być posłuszna rodzicom we wszystkim.
Oczywiście jestem wdzięczna za te wszystkie lata pomocy, nadal szanuję rodziców i zrobiłabym dla nich wszystko. Chcę jednak żyć niezależnie, a pierwszym krokiem jest odebranie rodzicom kluczy.