Było mi więc ciężko. Na ostatnim roku studiów moja córka powiedziała mi, że ma chłopaka. Przez ostatnie kilka miesięcy promieniała szczęściem, więc podejrzewałam, że to prawda.
Postanowiłam spotkać się z Andrzejem w Sylwestra. Przyszedł do nas z bukietem i tortem, od razu mi się spodobał, był miły i szczery. Widziałam jak na siebie patrzyli, więc wiedziałam, że to naprawdę miłość. Później Andrzej zamieszkał z nami.
Chcieli wynająć mieszkanie, ale powiedziałam, że nie ma sensu, bo byłam sama w trzypokojowym mieszkaniu. Nie chciałam, żeby moja córka zaczęła mieszkać z facetem, ale nie mogłam się kłócić. Katarzyna była tak szczęśliwa, że nie potrafiła trzeźwo ocenić sytuacji, a już na pewno nie zastanawiała się nad tym, czy Andrzej jest gotowy na wspólne życie.
Katarzyna skończyła więc studia w piątym miesiącu ciąży. Nie miała czasu na pracę, a Andrzej próbował coś zarobić, ale bardzo mu się to nie udawało.
Kiedy jednak zaczął przynosić do domu trochę pieniędzy, poczułam się swobodniej. Przygotowałam już pokój dla dziecka i kupiłam wszystkie rzeczy na oddział położniczy. I wtedy nadszedł ten dzień.
Podczas porodu Andrzej po prostu się pogubił i pokazał swój słaby charakter, nie potrafił wezwać karetki, obiecał, że będzie obecny przy porodzie, ale w ostatniej chwili odmówił. Musiałam odejść.
Kilka godzin później urodziła się nasza wnuczka Anna. Na początku wszystko było w porządku. Zabraliśmy Annę do domu razem z Katarzyną, szczęśliwą i radosną.
Na początku wszystko było dobrze, tak jak myślałam. Chodziłam na nocne zmiany pomagać córce, zięć też chodził do pracy. Byłam młodą babcią, bardzo szczęśliwą, ale córka coraz częściej płakała. Nie wtrącałam się w ich związek, myśląc, że są po prostu młodzi.
Potem zachorowałam i wzięłam tydzień zwolnienia lekarskiego. Byłam w domu i zobaczyłam, jaki naprawdę jest Andrzej. Andrzej ze skromnego chłopaka zmienił się w prawdziwego mężczyznę bez hamulców.
W niczym nie pomagał córce, tylko ją wszystkiego uczył. Albo córka coś źle ugotowała, albo źle wyprasowała koszulę, albo jeszcze coś innego. Bardzo mnie to złościło. Później zaczął pracować na nocne zmiany i podejrzewałam, że coś jest nie tak.
Kiedy nocne zmiany stały się nieprzyzwoite, Katarzyna przybiegła zapłakana do mojego pokoju i w końcu szczerze ze mną porozmawiała. Okazało się, że ich relacje pogorszyły się po porodzie. Katarzyna trochę przytyła, a Andrzej ciągle ją o to obwiniał. Katarzyna robiła wszystko, żeby ratować małżeństwo, odchudzała się, robiła makijaż, ale nie trwało to długo.
Później Katarzyna zaszła w ciążę po raz drugi, myśląc, że to pomoże jej zatrzymać męża u boku. Tym razem poród był znacznie trudniejszy, a moja córka spędziła wiele tygodni w szpitalu. Urodził się chłopiec, a Andrzej nawet się nie odezwał. Byłam pierwszą, która trzymała Michała na rękach. To było wielkie szczęście. Ale smutne oczy córki mnie prześladują...