Wszystko było w porządku. Żyła jak królowa i nie chciała z tego zrezygnować. Pani nie dawała jej suchej karmy - nie, to czysta trucizna! Tylko świeże jedzenie, mięso, twarożek, witaminy, oczywiście!
Aż pewnego niefortunnego dnia Marta obudziła się i zobaczyła pusty talerz. Kotka się zdziwiła, trochę poczekała, potem się obraziła... ale to jej nie pomogło, nadal była głodna. Usłyszała dzwonek telefonu w pokoju właścicielki, raz, potem jeszcze raz.
Marfa postanowiła sprawdzić, co się dzieje i weszła do pokoju. Zobaczyła gospodynię leżącą na podłodze. W tym momencie zabrzęczały klucze, drzwi się otworzyły i do pokoju wpadli jacyś ludzie. Podnieśli ją i wynieśli. Marfa nigdy więcej jej nie zobaczyła.
Drzwi się zamknęły. Została sama w pustym mieszkaniu. Była głodna. Miała wodę, ale co to za woda, nie można mieć jej dość!
Później, kiedy Marfa znalazła się na ulicy, zdała sobie sprawę, że woda to także skarb. Kiedy chodzisz od śmietnika do śmietnika i znajdujesz tylko czerstwy chleb... i nie ma ani jednej kałuży... i jesteś coraz bardziej spragniony... ale to było później, a na razie siedziała sama w mieszkaniu i krzyczała, płakała, prosząc o jedzenie. Ale nikt nie przychodził.
Piątego dnia drzwi się otworzyły i znów weszli ludzie. Ludzie, których nie znała. Marfa pomyślała, że w końcu zostanie nakarmiona. Podbiegła do nich i zaczęła miauczeć. Ale ludzie odsunęli ją na bok. Wtedy znów zaczęła miauczeć - nie gniewnie, ale wręcz błagalnie. Jeden z mężczyzn schylił się, złapał ją za skórę i pokazał drugiemu. Drugi mężczyzna zaproponował, że wyrzuci kota.
Mężczyzna otworzył drzwi i wrzucił Marfę do środka. Była w szoku. Głodna, przestraszona, schowała się w kącie. Nic nie rozumiała. Po siedzeniu w kącie wejścia aż do zmroku, w końcu zdecydowała się wyjść - była głodna i spragniona. Weszła po schodach. Następnie zeszła na dół.
Było pusto, ciemno i strasznie. Zaczęła płakać. Płakała przez długi czas. Na pierwszym piętrze otworzyły się drzwi. Marfa myślała, że zostanie wpuszczona, pobiegła do drzwi, ale wyszedł z nich zaspany mężczyzna, złapał ją i wyrzucił przez wejście. Na ulicę. W ciemność.
Tak więc Marfa znalazła się sama w nieznanym świecie, który do tej pory widziała tylko z okna. Myślała, że nie da się już przestraszyć. Głupie, ale potem zdała sobie sprawę, że może. I to jak bardzo.
Chciało jej się pić. Z trudem znalazła małą kałużę. Woda w niej miała nieprzyjemny zapach, ale to była woda! Marfa wypiła ją. Potem poczuła coś nieprzyjemnego, ale to było jedzenie. Zepsute jedzenie. Ale była głodna od tygodnia. Przełknęła skórkę chleba. Głód trochę ustąpił. W tym czasie usłyszała gniewne syczenie drugiego kota. Bił ogonem po chudych bokach i najwyraźniej zamierzał zaatakować rywala, który bezczelnie wkroczył na jego terytorium. Kotka cofnęła się w popłochu.
Potem były psy, przed którymi ukryła się na drzewie. Ludzie, którzy byli niezadowoleni z jej krzyków i rzucali kamieniami. Jak udało jej się przeżyć? Nie wiedziała. Jak długo będzie w stanie to robić? Tego też nie wiedziała.
Jej starannie wylizana sierść stała się brudna i matowa. Marfa była spragniona tak często, że nie mogła jej wylizać. Śmieci przykleiły się do futra.
Pewnego dnia nieświadomie weszła do waty szklanej. Na jej języku wciąż znajdowały się małe kawałki zdradzieckiego szkła i znów krwawił.
Marfa prawie nie dbała o to, czy przeżyje, czy nie. Udała się do parku. Było tu mniej kotów niż w pobliżu domów, ale ludzie z psami spacerowali po parku, a ona często musiała chować się na drzewach. Ale w nocy znajdowała kawałki jedzenia w pobliżu ławek.
Dziś ukryła się na drzewie przed dużym psem, spędziła tam pół dnia, a teraz musiała znaleźć jedzenie i wodę. Marfa ostrożnie zeszła ze swojej kryjówki i chowając się w skoszonej trawie, obeszła park. Na początku nie miała szczęścia, ale potem znalazła kawałek chleba i mały kawałek kiełbasy. Szybko zjadła swoją zdobycz, krztusząc się i oglądając za siebie.
Jeden problem został rozwiązany. Teraz była woda. Marfa chciała poszukać kałuży. Miała na myśli jedno miejsce. W ciągu dnia ludzie pili tam, a część wody spadała na ziemię. Jeśli będzie miała szczęście, woda nie zostanie wchłonięta w całości i będzie mogła się napić.
Ale wtedy usłyszała jęk. Jęczał mężczyzna. Marta odwróciła się - co ją obchodził mąż nieznajomej, zbyt często ją obrażano. Ale mężczyzna znów jęknął. Kotka postanowiła sprawdzić, co się dzieje.
Ostrożnie podążyła za dźwiękiem. Niedaleko ławki, na której znalazła jedzenie, na skoszonej parkowej trawie leżał starszy mężczyzna. Marfa obeszła go dookoła. Mężczyzna miał zamknięte oczy. Znów jęczał. Kotka była przekonana, że mężczyzna jest zbyt słaby, by zrobić jej krzywdę i podeszła do niego. Pochyliła się do jego twarzy i obwąchała go. Wtedy zobaczyła na trawie znajomy przedmiot.
Był to przedmiot, którego jej pani używała, gdy czegoś potrzebowała. Mężczyzna musiał upaść, gdy poczuł się chory, a przedmiot wypadł mu z ręki i leżał teraz zbyt daleko. Przedmiot wydał z siebie dźwięk. Kot odskoczył, a mężczyzna jęknął boleśnie, otworzył lekko oczy i spróbował ponownie wyciągnąć rękę. Ale znowu mu się nie udało. Wtedy zauważył kota stojącego obok niego, patrzącego mu wojowniczo w twarz.
Marfa zdała sobie sprawę, że mężczyzna potrzebował przedmiotu, ale sam nie mógł go dosięgnąć. Kot zastanowił się, podszedł bliżej i pchnął przedmiot łapą, raz za razem, aż w końcu znalazł się w dłoni mężczyzny.
W tym czasie ponownie rozległo się brzęczenie. Mężczyzna był w stanie odpowiedzieć. Jego córka zapytała go przerażonym głosem, gdzie jest jej ojciec, a on powiedział, że jest w dużym kwietniku. Upadł tam. Nie mógł dosięgnąć telefonu.
Mężczyzna oparł się plecami o trawę. Spojrzał na kotkę i był jej bardzo wdzięczny. Wtedy Marfa usłyszała tupot ludzi i pospiesznie się schowała. Wróciła do rzeczy niezbędnych — nie miała czasu się upić. A mogła zjeść więcej.
Minęło jeszcze kilka dni. Marfa została w parku przez jakiś czas. Żyła z dnia na dzień. Za dnia siedziała na drzewach, a w nocy schodziła na ziemię i szukała jedzenia. Pewnego dnia zaczął padać deszcz. Zmokła i zmarzła, ale łatwiej było jej znaleźć wodę.
Tydzień później nagle usłyszała znajomy głos. Zobaczyła mężczyznę, któremu uratowała życie. Mężczyzna i młoda kobieta zaczęli wołać — kotek, kotek, kotek.
Marfa ich usłyszała. Ale nie spieszyła się, by podejść. Mężczyzna zaczął coś mówić. Marfa wsłuchała się w jego głos. Dawno nie słyszała tak miłego głosu! Marta nie rozumiała słów, ale ton! To był sposób, w jaki jej kochanka mówiła do niej, gdy namawiała ją do zjedzenia czegoś pysznego.
Marfa nasłuchiwała i postanowiła zejść ze swojego schronienia.
Mężczyzna zauważył ją. Powoli zaczął zbliżać się do Marfy, po czym wyjął z kieszeni torbę z jedzeniem, zatrzymał się i wycisnął ją na trawę. Marfa nie jadła od miesiąca i nie widziała takiego jedzenia! Jej nos wyczuł pyszny zapach i nie mogła się powstrzymać, by nie podejść. W ciągu kilku minut jedzenie zniknęło. Marfa westchnęła — jakie pyszne!!! Dlaczego wcześniej tego nie doceniła?
Mężczyzna pochylił się do niej i wyciągnął rękę. Odpędzał ulicę od kota — wszystkie jego lęki, głód, pragnienie. Obiecał bezpieczeństwo i spokój.
A ona mu uwierzyła. Nieśmiało podeszła bliżej, otarła się łebkiem o dłoń mężczyzny. Zamruczała. Tak dawno nie mruczała! Mężczyzna wziął ją w ramiona i głaskał. Podeszła do niej młoda kobieta i też ją głaskała.
To było takie... niezwykłe! Ludzie zabrali ją z parku. Przynieśli kota do domu, wykąpali go. Nakarmili ją. Następnego dnia zabrali ją do lekarza.
Weterynarz zapytał kotkę, co jej się stało. Mężczyzna spojrzał na kota ze zdziwieniem i wysłuchał opowieści weterynarza. Wtedy nowy właściciel Marfy opowiedział mu, jak się poznali.
Marfa dostała zastrzyki. Nie stawiała oporu — zrozumiała, że chcą jej pomóc.
A potem pojechali do domu...