"Tak bardzo mi pomagasz, jak mogę ci się odwdzięczyć: zostań matką mojej córki. To wystarczy"

Stał się cichy i wycofany, najczęściej można go było spotkać przy grobie Anny - przychodził tam codziennie.

Max był dobrym pracownikiem w kołchozie, pracował jako stolarz. Miał wiele zleceń, nawet z centrum powiatowego. Kiedy kupował zabawki dla swojej córki, dziecko zapytało go, dlaczego nie może kupić jej matki.

Max zrozumiał, że nie może rozpaczać zbyt długo, ponieważ dziecko potrzebowało matki. Pojechał do sąsiedniej wioski dostarczyć zamówienie, a tam piękna kobieta, gospodyni domowa, robiła pączki tak jak kiedyś Anna.

Okazało się, że Natalia również straciła męża, więc Max postanowił nie pobierać od biednej kobiety opłat za jej pracę, ponieważ sama wychowywała córkę.

Zaczął często przychodzić pomagać Natalii, naprawiając drzwi lub bramę na zewnątrz. Nie brał od niej pieniędzy, a Natalia ich nie chciała, więc gotowała pyszne posiłki dla niego i jego córki.

Pewnego dnia Natalia zapytała Maksa, jak może mu się odwdzięczyć za jego dobroć, a on zaproponował, że zostanie matką jego dziecka. Nie chciał też urazić Marty. Natalia początkowo milczała i długo patrzyła w oczy Maxa, a potem rzuciła mu się w ramiona.

Max zamieszkał z córką w domu Natalii, a na jego twarzy znów pojawił się uśmiech. Max pracował codziennie i przynosił do domu wszystkie zarobione pieniądze, a Natalia była dobrą gospodynią.

Następnie sprzedali dom Maxa i dodali kilka pokoi do domu Natalii, dzięki czemu mieli dom z dwoma wejściami dla swoich dwóch córek.

Mijały miesiące, para żyła dobrze, ale córka Maxa stała się bardzo smutna. Z czasem na jej twarzy coraz częściej zaczęły pojawiać się łzy. Pewnego dnia Sołomianka zapytała, dlaczego jej matka kocha Martę bardziej niż ją.

Max uspokoił córkę i powiedział, że jej matka kocha swoje dwie córki, ale postanowił sam porozmawiać z Nadią. Jednak obaj mężczyźni pracowali tak dużo, że nie udało im się porozmawiać.

Kiedy Max chciał wyciąć gruszę na podwórku, źle obliczył i drzewo spadło na niego. W drodze do szpitala życie Maxa zostało przerwane...

Natalia bardzo tęskniła za mężem, lata mijały, a jej córki wyszły za mąż. Marta skończyła studia, ale Natalia nie miała pieniędzy na wyższą edukację Sołomiji. Kobieta schudła, była smutna w domu bez córek, a później trafiła do szpitala.

Solomiia jeździła do szpitala odwiedzać matkę, gotowała jej dietetyczne posiłki, a Marcie wysyłała tylko pieniądze na leczenie. Powiedziała, że nie może przyjechać, bo nie wolno jej wychodzić z pracy.

Z czasem Natalia zaczęła czuć się lepiej i poszła odwiedzić córkę. Od progu usłyszała, że potrzebuje pieniędzy. Mogłaby dawać je w ratach lub według własnego uznania.

Natalia nie rozumiała, o jakich pieniądzach mówi jej córka. Okazało się, że Marta prosi o kwotę, którą wysłała na leczenie. Natalia była z tego powodu bardzo smutna, bo przecież Sołomija kupowała te same leki, zawsze była przy niej, ale nie miała odwagi poprosić o pieniądze. To nie było ludzkie. Kiedy Natalia znów zachorowała, Solomia wzięła ją do siebie, a Marta urodziła córkę i przestała odwiedzać matkę.

Natalia mieszkała w Solomii jeszcze przez jedenaście lat i pomagała wychowywać dwoje wnucząt. Później Natalia zapisała dom samej Sołomiji, nie zostawiając nic córce. Kiedy dziewczynki poszły do notariusza po śmierci Natalii, były bardzo zaskoczone.

W aktach znajdowało się wyjaśnienie dla Marty, które Natalia napisała własnoręcznie i poprosiła o dołączenie do dokumentów: "Marto, bądź szczęśliwa i nie wspominaj mnie nadaremno. Dziękuję Bogu, że odejdę, nie będąc ci nic winna"