"Cała rodzina odprowadziła Babę Larę i powiedziała jej wprost, jak bardzo są nią zmęczeni: jak można się tak zachowywać"

Członkowie rodziny nie ukrywali przed staruszką, że są nią zmęczeni, nie lubiły jej ani dzieci, ani wnuki. Synowa jej unikała, a syn rzadko bywał w domu - zawsze był w delegacji.

Babcia Lara już dawno zdała sobie sprawę, że stała się ciężarem dla młodych ludzi, co bardzo ją zasmuciło. Nie odważyła się nic powiedzieć, ale w milczeniu znosiła lekceważące podejście. Czekała na wiosnę jak na błogosławieństwo, aby w końcu wyrwać się od tej rodziny.

Staruszka zebrała swoje rzeczy i stanęła przy wejściu. Dzieci nic jej nie kupiły, więc była ubrana w stare szmaty i kalosze. Sąsiedzi uwielbiali babcię, zawsze się z nią witali, niektórzy nawet zapraszali ją do siebie.

A babcia Lara sama nie była złą kobietą i robiła wszystko w domu: sprzątała, gotowała obiady, w ogóle o siebie nie dbała. Moja synowa wcale tego nie doceniała, zawsze widziała, że z teściową jest coś nie tak. Po prostu mówiła staruszce wprost, dlaczego siedzi cały dzień w domu, wolałaby robić coś pożytecznego.

Wnuki też nie komunikowały się z babcią, ale szczerze mówiąc, w tej rodzinie każdy żył na własną rękę, dzieci w różnych kierunkach, matka też - nikt się ze sobą nie komunikował i starał się nie przeszkadzać sobie nawzajem.

Ale jeśli jej synowa miała z kim porozmawiać w pracy, jej wnuki miały przyjaciół, to babcia Lara była zupełnie sama. Nie miała nikogo poza tymi członkami rodziny, a oni tak bardzo zaniedbywali jej miłość.

Kiedy na moją babcię krzyczano, po cichu szła do swojego pokoju i cicho płakała, żeby nikt nie słyszał. Na dworzec kolejowy wysyłano ją taksówką. Nie chciałam jeździć z nią autobusami. Nie miała dużo bagażu.

Ze smutkiem w sercu starsza kobieta wsiadła do pociągu z małą torbą, usiadła na swoim miejscu i spojrzała na zdjęcie z synem, synową i wnukami. Byli tam, uśmiechnięci i przytuleni do babci, ale w prawdziwym życiu nie usłyszałbyś od nich miłego słowa. Mimo to babcia ich kochała, ucałowała zdjęcie i schowała je do kieszeni.

Wkrótce Lara przekroczyła próg swojego domu w wiosce. Było tak miło, ciepło i przytulnie. Zapach domu sprawiał, że czuła się swobodnie, a miała tyle pracy do wykonania. Nie było czasu na smutek. Babcia czciła swój dom, bo w nim się urodziła i w nim urodziły się jej dzieci.

Los jest zły, a Lara przeżyła swojego najstarszego syna, więc minęło wiele lat, ale ból serca nie zniknął. Usiadła na ławce i zobaczyła siebie jako młodą kobietę, krzątającą się przy piecu, z biegającymi wokół dziećmi i mężem wracającym z pracy. Nie mogła powstrzymać łez, ponieważ mieszkała tu przez połowę swojego życia, najlepsze lata.

Tego ranka wiosenne słońce świeciło tak ciepło, jak wtedy, gdy jej dzieci jeszcze jej potrzebowały, gdy żyła dla nich, a teraz nikt jej nie potrzebuje.

Nie obudziła się rano. Została na zawsze na swojej ziemi. Na stole leżało wiele starych zdjęć. I jedno świeże. Ale to było to, które pamiętała, to, z którego wczoraj uśmiechała się do niej rodzina.

Musimy doceniać każdą chwilę życia, gdy jesteśmy z naszymi bliskimi. Czy to nie błogosławieństwo mieć rodzinę, silną rodzinę i musimy ją pielęgnować, dopóki żyjemy i jesteśmy razem. Nikt nie wie, co wydarzy się jutro. Ale chcemy czuć miłość i troskę na starość...