"Dlaczego państwo miałoby opiekować się małymi dziećmi porzuconymi przez matki: krzyknęła stara pielęgniarka

Pielęgniarka szybko pobiegła na oddział, gdzie leżał mały sześciomiesięczny chłopiec, który został przyniesiony z domu dziecka, gdzie złapał infekcję.

To był początek wprowadzania mojej koleżanki, wolontariuszki, w minusy szpitalnego życia. Nigdy nie lubiła dzielić się historiami ze swojego życia, ale udało mi się ją namówić i opowiedziała mi, jak zdecydowała się pomagać niechcianym dzieciom.

Rok temu odbywała staż na jednym z oddziałów dziecięcych. Były tam matki z dziećmi, które były otoczone miłością i ciepłem. Były zawsze nakarmione, czyste i ukołysane do snu. Młode matki nie opuszczały swoich nowonarodzonych dzieci.

Już od pierwszych dni maluchy czuły wsparcie matek i z całych sił pokazywały swój charakter, co objawiało się głośnym płaczem, jakimkolwiek dyskomfortem lub gdy były po prostu głodne.

Dlatego też został zapomniany. Nikt go nie potrzebował. Wyczerpany maluch z całych sił próbował złapać smoczek pustej butelki. Miał wysoką temperaturę i wszystkie oznaki infekcji. Odwodniony i w brudnych pieluchach nie krzyczał, tylko cichutko piszczał. Nie miał już siły krzyczeć, najwyraźniej zdał sobie sprawę, że nikt nie przyjdzie mu z pomocą.

Pielęgniarka wbiegła do pokoju i zaczęła krzyczeć na dziecko - dlaczego bawisz się z nim w tym błocie! A stażystka stała zszokowana przed drzwiami boksu. Nie mogła nic powiedzieć po tym, co widziała, słyszała i czego doświadczyła.

Nie mogła zrozumieć, jak ktokolwiek mógł zapomnieć o małym dziecku, które potrzebowało natychmiastowej pomocy medycznej, a nawet kilku miłych słów i spokojnego dotyku. Bez krzyków i napadów złości. Czy naprawdę zasługiwał na takie traktowanie?

Pod koniec dnia pracy stażystka zebrała się na odwagę, by porozmawiać z niedbałą pielęgniarką. Ale ona tylko zaczęła na nią warczeć i mówić jej, żeby więcej nie otwierała ust w szpitalu.

Nie zrobiła tego. Postanowiła jednak pomagać chłopcu, dopóki miała wolny czas i praktykę.

Minął miesiąc, a dziecko wyzdrowiało. Zwykła czułość i troska bardzo pomogły. Kiedy wypisano mnie ze szpitala, przyszła do mnie kobieta i przygotowała prawie wszystkie dokumenty do adopcji. Lekarze nie stawiali żadnych przeszkód i pozwolili jej zobaczyć chłopca.

Historia ma szczęśliwe zakończenie. I tak powinno być, ponieważ dziecko wycierpiało już wystarczająco dużo w ciągu swoich sześciu miesięcy. Chcę wierzyć, że teraz będzie otoczony tylko miłością matki.

Po tym zdarzeniu stażystka poświęciła swoje życie szpitalnym sierotom. Każdego dnia stara się dać swoim podopiecznym odrobinę ciepła i czułości. Nie ma jeszcze własnej rodziny.