Generalnie im dalej szedł, tym mniej podobało mu się życie rodzinne. Z każdym dniem przybywało obowiązków, obowiązków, problemów.
Ciągle niezadowolona żona, zakupy, śmieci i wieczne słowo „muszę”... Adam chciał też budować karierę, pisać pracę doktorską... A Joanna ciągle uspokajała męża, mówiąc, że dzieci szybko rosną.
Adam odpowiedział, że zanim staną na nogi, będzie już na emeryturze. Jego żona zaśmiała się na to. Choć Joanna nie powiedziała mu nic złego, nawet ten uśmiech go zirytował. Miał dość wszystkiego w tym domu.
Chociaż zakochał się w jej delikatnym uśmiechu kilka lat temu, stracił głowę od jej delikatnego dotyku. Ożenił się po drugim roku, bojąc się, że ją straci. A teraz zamieniła się w wózek, który musi ciągnąć do końca życia.
Joanna zapytała, dlaczego jej mąż zawsze ją obwinia, skoro mieli razem dzieci. Adam powiedział jej, żeby więcej nie rodziła.
Każdego dnia Adam robił Joannie coraz większe wyrzuty, ale ona po prostu przestawała reagować. Pewnego wieczoru Wiktor wrócił z pracy i nie zastał nikogo. W domu było cicho, nie miał butów ani odzieży wierzchniej dla dzieci i żony. Jednak w kuchni znajdowała się notatka: „Pojechaliśmy do rodziców”.
Na początku był zły, że Joanna go nie ostrzegła. Ale potem zdał sobie sprawę, że w końcu jest sam i od dawna marzył o takiej ciszy. Nadszedł czas, aby cieszyć się spokojem. Pomyślał, że dziś zostanie sam, a jutro pójdzie po żonę.
Potem to „jutro” zamieniło się w weekend i mijały tygodnie. Viktor po prostu wysyłał jedzenie i różne prezenty do żony i dzieci za pośrednictwem kierowców, ale się nie pojawiał.
Nagle w nocy zadzwonił telefon, zaniepokojona Johanna, której nie słyszał od miesiąca. Powiedziała, że jej syn jest chory.
Mężczyzna chciał wysadzić się w powietrze i popędzić prosto do swoich dzieci, ale przypomniał sobie, że jutro ma ważne spotkanie, więc kupił lekarstwa i zawiózł je autobusem do wioski.
Trwało to dość długo, po czym otrzymał upragnione stanowisko, zaczął dobrze zarabiać i rozwiódł się z żoną. Potem miał kilka krótkotrwałych romansów, ale wszystko to było niepoważne.
Na początku cieszył się wolnością, ale z biegiem lat zaczął zdawać sobie sprawę, jak bardzo jest samotny. Ostatnim razem, gdy zachorował na grypę, poprosił sąsiada, by kupił mu lekarstwo.
...Mijały kolejne lata, a im dłużej one mijały, tym bardziej Ioanna i dzieci stawały się źródłem udręki.
Pewnego wieczoru, po nocy spędzonej w barze z przyjacielem, Adam zadzwonił po taksówkę i czekał na przystanku autobusowym. Zobaczył stojącą przed nim znajomą kobietę - czy to była Joanna? Ona też go zauważyła. Uśmiechnęła się i nie było wątpliwości: to była ona. Stała ze swoim synem.
Przyjechali, ich syn zaczynał studia, przywieźli dokumenty. Adam spojrzał zdezorientowany na faceta, który był tylko jego kopią.
Adam zaproponował, żebyśmy poszli do kawiarni porozmawiać, ale kobieta powiedziała, że jest już za późno, że powinna była pomyśleć o tym wcześniej.