Jestem pod tym względem osobą otwartą, więc nie uważam, że mężczyzna powinien zarabiać więcej czy coś w tym stylu. Nie obchodzi mnie, czy w rodzinie są pieniądze.
Kilka lat po ślubie Katarzyna zaszła w ciążę i poszła na urlop macierzyński. Oczywiście byłem jedynym żywicielem rodziny. Pieniędzy starczało na życie, choć musiałem się w pewien sposób ograniczać. A dziecko to nie jest tania przyjemność.
Dwa i pół roku później żona wróciła do pracy, a syn poszedł do przedszkola. Katarzyna stwierdziła, że ma dość siedzenia w domu i nie pójdzie więcej na tak długi urlop macierzyński. Co więcej, po powrocie do pracy jej kariera nabrała rozpędu.
Jednak dwa lata później okazało się, że moja żona ponownie zaszła w ciążę. W rzeczywistości pierwotnie planowaliśmy mieć dwoje dzieci, więc zdecydowaliśmy, że skoro tak się stało, powinniśmy zatrzymać dziecko. Jesteśmy młodzi, zdrowi i pełni energii. Później będzie trudniej.
Katarzyna powiedziała, że w pracy wszystko idzie dobrze, ale gdybym teraz poszła na urlop macierzyński, to wszystko by mnie ominęło i nie miałabym szansy na powtórkę.
Wtedy zaproponowałem, że wezmę urlop macierzyński, prawo na to pozwala. Na początku zaproponowałam to dla żartu, ale potem usiadłyśmy, przemyślałyśmy to i uznałyśmy, że będzie to bardziej opłacalne, niż gdyby Katarzyna teraz zrezygnowała z pracy.
Od razu muszę powiedzieć, że urlop macierzyński to bardzo trudna sprawa. Nie, kiedy urodziło się nasze pierwsze dziecko, bardzo pomagałam Katarzynie. A kiedy urodziła się moja córka, byłam już w stanie mieszać mleko modyfikowane, kołysać ją do snu, zmieniać pieluchy, myć ją i zabierać na spacery.
Myślałem, że bardzo pomagam żonie i dziecku. Ale kiedy zacząłem przebywać z córką jeden na jeden przez cały dzień, zdałem sobie sprawę, że wykonywałem około dziesięciu procent wszystkich moich obowiązków.
Co więcej, teraz było dwoje dzieci. Nawet jeśli starsze z nich spędzało część dnia w przedszkolu, nadal musiałam je budzić, myć, karmić, ubierać i wyprowadzać. A potem zabrać go do domu, przebrać, nakarmić i tak dalej.
Jednocześnie przez cały dzień trzeba opiekować się małą córeczką, której nie można zostawić ani na chwilę. Poza tym muszę jeszcze ugotować obiad dla żony i wykonywać prace domowe. Oczywiście nie mam na to wszystko czasu.
Tylko Katarzyna tego nie rozumie. Zauważyłem, jak bardzo nagle zmieniły się nasze role, kiedy zacząłem zostawać w domu. Teraz Katarzyna zaczęła zachowywać się bardziej agresywnie, czy coś w tym stylu. Bo miała mocny argument.
Za każdym razem, gdy coś jej się nie podobało, moja żona mówiła mi, że wróciła do domu z pracy, a ja nie mogłem nawet ugotować obiadu.
Nie mogłem tego znieść i mówiłem, że cały dzień jestem z dwójką dzieci, a Katarzyna przekonywała, że cały czas jestem sam w przedszkolu, więc chyba tylko z córką, która większość dnia przespała.
I tak robimy to regularnie. Moja żona czuje się teraz jak mężczyzna w domu. Uważa, że skoro pracuje, to ma prawo być ze wszystkiego niezadowolona.
Jednocześnie nie powiem, że była idealną żoną podczas pierwszego urlopu macierzyńskiego. Starałem się traktować ją ze zrozumieniem. Ale z jakiegoś powodu Katarzyna zamieniła się w tyrana. I szczerze mówiąc, nieprzyjemnie jest czuć się zależnym.
Doskonale zdaję sobie sprawę, że przebywanie na urlopie macierzyńskim jest dla mnie korzystne i dlatego muszę znosić wybryki żony. Po prostu nie sądzę, by taka komunikacja miała pozytywny wpływ na nasze relacje w przyszłości.