Moi przyjaciele, którzy byli już żonaci, powiedzieli mi, że to uczucie minie za dwa lub trzy lata. Mówili, że potem wszystko pochłania codzienność i zaczynacie żyć jak sąsiedzi. Bo wspólny dom, dzieci, problemy - łatwiej to przeżyć niż się rozwieść i szukać nowej miłości.
Postanowiłam wtedy, że na pewno nie będę tak tego przeżywać. Zrobiłem więc wszystko, by nasze życie przypominało miesiąc miodowy. Zaskakiwałem Marię, dawałem jej kwiaty bez powodu, zapraszałem do restauracji.
Oczywiście codziennie prawiłem jej komplementy i mówiłem, jak bardzo ją kocham. I oczywiście pomagałem w pracach domowych. W tamtych czasach moja żona często powtarzała, że jest ze mną szczęśliwa.
Cztery lata po ślubie zaszła w ciążę i urodziła nam się córka. To już nieco zakłóciło nasze zwykłe życie.
Kiedy w domu jest małe dziecko, nie ma czasu na romanse. Ciągłe niedospanie, góry pieluch i brudnych ubranek, dziecięce wrzody, kolki, ząbkowanie, albo jeszcze coś innego.
W tym czasie wydawało się, że oboje wypadliśmy z życia. Maria zajmowała się dzieckiem przez całą dobę, a ja byłem zmęczony pracą, ale mimo to starałem się pomagać jej w domu jak tylko mogłem. I prawdopodobnie właśnie wtedy cała ta rutyna i codzienność zaczęły stopniowo gasić nasz płomień miłości.
Sprawy pogorszyły się jeszcze bardziej trzy lata później, kiedy Maria zdała sobie sprawę, że znów jest w ciąży. Szczerze mówiąc, miałem już wątpliwości, czy potrzebujemy drugiego dziecka, ale moja żona naprawdę go chciała, więc nie miałem nic przeciwko. Mieliśmy kolejną córkę.
Drugi raz był jednocześnie łatwiejszy i trudniejszy. Oboje z grubsza wiedzieliśmy, co nas czeka i jak sobie z tym poradzić. Ale jednocześnie było już dwoje dzieci, co oznaczało, że mieliśmy dwa razy więcej zmartwień.
Przez kolejne dwa lata Maria i ja żyliśmy jak lunatycy. Całą naszą energię i uwagę poświęciliśmy dzieciom i nie mieliśmy już dla siebie energii ani emocji.
Ale teraz nasze córki dorosły, obie chodzą do przedszkola. Starsza w przyszłym roku pójdzie do pierwszej klasy. Oczywiście stało się to o wiele łatwiejsze. Moja żona poszła do pracy. Zaproponowałem jej, żeby zajęła się domem, ale Maria nie chciała.
Powiedziała, że zapomniała, jak wygląda świat zewnętrzny i że za kilka lat nauczy się rozmawiać z ludźmi. Praca trochę ją pocieszyła. Ale z drugiej strony, po takiej przerwie żona musiała sobie dużo przypomnieć, nauczyć się czegoś od nowa.
Dlatego po pracy była bardzo zmęczona. No i oczywiście nikt nie odwołał dzieci. Ja też jej pomagałem jak mogłem. Jedyny problem polegał na tym, że skończyłem studia później niż żona i fizycznie nie byłem w stanie np. odebrać córek z przedszkola.
I wtedy zrozumiałem, że tak już będzie. Dzieci będą z nami co najmniej do osiemnastego roku życia, więc musimy się jakoś przystosować do tego, że są w naszym życiu. To nie jest powód, żeby zamieniać się w sąsiadów, którymi byliśmy przez ostatnie kilka lat.
Postanowiłem, że musimy odbudować nasze relacje, aby było tak, jak w pierwszych latach małżeństwa. Okazało się jednak, że Maria nie była tym zainteresowana. Próbowałem organizować jej romantyczne wieczory w domu. Zaproponowałem, żeby poszła do restauracji, na spacer i tak dalej. Jej lub moi rodzice siedzieliby z córkami. Ale moja żona mówi, że nie ma teraz energii ani ochoty na nic.
A po pracy Maria włącza serial i ogląda go do późna. Ona ma mnie gdzieś! A ja nie mam pojęcia, co z tym zrobić. Czy po urodzeniu dzieci nasze życie już nigdy nie będzie takie samo jak na początku?