Pewna młoda żona wypędzała męża z domu i groziła mu rozwodem. Czasami szła do rodziców i czekała, aż mąż ją przeprosi

Pewnego dnia dowiedziała się, że jej mąż ma dziecko na boku. Dokładniej mówiąc, to żona była na boku. Mężczyzna znalazł inną; mieszkał z przyjacielem podczas kolejnego rozstania.

Siostra przyjaciela przyjechała w odwiedziny. Spotkali się i zaczęli spotykać. To wszystko było bardzo trywialne. Mężczyzna zaczął mieszkać z nową rodziną.

Albo szef zagroził, że zwolni pracownika. Żeby lepiej pracował i nie domagał się podwyżki. A potem pracownik, który bał się zwolnienia, powiedział, że znalazł inną pracę. Pomogli mu przyjaciele, do których z niepokojem zwracał się po groźbach.

A potem odszedł. Chociaż był najcenniejszym pracownikiem! Szef znalazł się w głupiej i trudnej sytuacji.

Jest to naturalna konsekwencja „siania paniki”. Jeśli powiedziano ci, że zostaniesz zwolniony, będziesz zdenerwowany. Może się przestraszysz. Może będziesz zły. A potem, po stresie, zaczniesz szukać pracy. Będziesz przeglądać oferty pracy. Będziesz pytać. Prawda?

Będziesz szukał czegoś innego. A jeśli zostaniesz poinformowany, że Twój dom zostanie zburzony, również doświadczysz szeregu uczuć. Zażądasz odszkodowania. I zaczniesz szukać innego miejsca do życia, prawda?

Jeśli zostaniesz wyrzucony z grupy przyjaciół i odmówisz komunikacji, będziesz bardzo zdenerwowany. Ale wtedy będziesz szukać nowej komunikacji. Ludzie muszą się komunikować.

Osoba, która boi się rozwodu, robi to samo. Albo grozi im zerwanie. I nawet udają, że to robią. To jest to. Rozwód. Odejdź! Już cię nie potrzebuję i nie chcę.

I niech to nie będzie nic więcej niż fałszywy nakaz zwolnienia, którym koledzy postraszyli starego księgowego pierwszego kwietnia. Ty go tylko straszyłeś! Chcieliście osiągnąć zmianę zachowania!

Instynktownie, po silnym doświadczeniu i strachu przed stratą, człowiek zaczyna rozważać opcje. Gdzie się udać i z kim się komunikować. Zaczyna szukać alternatywy, nawet jeśli strasznie się martwi. Tak właśnie ludzie są skonstruowani. To instynkt samozachowawczy.

Poszukaj innego miejsca. Poszukaj innego partnera. Poszukaj innej miłości, innego domu i innych możliwości! Taki jest efekt „straszenia”.

Bezradne dziecko lub starzec będą płakać. Nie mają żadnych opcji. A dorosły zacznie szukać schronienia i ciepła. Zasobów i relacji. Nawet jeśli to jego wina. Nadal trzeba żyć.

I nie ma potrzeby straszyć rozwodem i wygnaniem, jeśli nie ma zamiaru się rozwieść. Dorosły akceptuje ostrzeżenie i zaczyna szukać wyjścia, schronienia, schronienia, zasobów. I znajduje je.

A potem trzeba poprosić go, aby został... I samemu zmienić jego zachowanie. Ale czasami jest już za późno.