Tylko mój mąż ma taki dzień wolny. W sobotę rano zabiera ze sobą torbę i idzie do męskiej łaźni, gdzie spędza cały dzień.
Jego weekend zaczyna się świetnie. Mężczyzna wysypia się, je śniadanie wpatrując się w swój telefon, po czym zbiera wszystko, czego potrzebuje do kąpieli i wychodzi na cały dzień.
Wraca wieczorem, wyspany, wypoczęty i lekko pijany. Dom jest czysty, dzieci śpią, a kolacja jest na kuchence. Jest pięknie, dlaczego by tak nie żyć?
Ale dla mnie sobotnie poranki zaczynają się zupełnie inaczej. O ósmej rano budzi mnie moje najmłodsze dziecko, które już smacznie spało, a teraz musi zjeść śniadanie i pooglądać bajki.
I to ja się budzę, bo mój tata jest świętą krową w naszej rodzinie i nie można go dotknąć, bo inaczej będzie krzyczał.
Muszę wstać i przygotować śniadanie, potem wstaje starsze dziecko, które też potrzebuje śniadania. Następnie ta dwójka rozpoczyna bitwę o telewizor, ponieważ jedno ma cztery lata, a drugie osiem i mają różne zainteresowania.
Wśród tych wszystkich krzyków i ciągłych nawoływań do mnie, wypijam filiżankę kawy i zaczynam przygotowywać mieszkanie do sprzątania, wciągając pranie do łazienki.
Potem wstaje mój mąż, którego też trzeba nakarmić śniadaniem. A kiedy wszyscy są najedzeni, zabieram się za pranie i porządki w kuchni.
Po południu znów karmię dzieci, a potem kontynuuję sprzątanie, które wydaje się nie mieć końca, ponieważ podąża za mną dwójka małych dzieci, które sieją spustoszenie i zniszczenie.
Mały potrzebuje popołudniowej drzemki, ale spróbuj położyć go spać, gdy jego starszy brat ogląda telewizję. Skandale, krzyki, łzy. Jeśli uda się go położyć spać, to będą wakacje, ale jeśli nie, to trzeba będzie wyjść wcześniej.
Nie ryzykuję zostawiania małego ze starszym, więc starszy zostaje poza domem, a ja wracam do domu z młodszym.
Muszę wymyślić, co z nim zrobić, żeby w końcu w spokoju rozwiesić pranie, a potem zacząć sprzątać, póki przynajmniej jedna z przegródek na rękawiczki jest na zewnątrz.
Wygląda na to, że wszystko posprzątałam, jest wieczór, muszę ugotować obiad, potem nakarmić dzieci, potem umyć naczynia, potem wykąpać dzieci i zacząć kłaść je spać.
Kiedy dzieci śpią, mam ostatni impuls do sprzątania, ponieważ z dziećmi w ramionach wciąż nie mam czasu, aby zrobić wszystko. Więc kończę, zmęczona jak koń w polu, a potem mój mąż wraca do domu, zrelaksowany. Świetnie się bawił.
Kiedy byłam na urlopie macierzyńskim, nie powiedziałam mężowi ani słowa o jego sobotniej kąpieli. Ale teraz oboje pracujemy, tylko on odpoczywa w weekendy, a ja kręcę się jak wiewiórka w kole, próbując wszystko zrobić.
Ostatnio zdałam sobie sprawę, że zamieniam się w histeryczkę, którą byle drobiazg wyprowadza z równowagi. Od razu krzyczę, łzy spływają mi po twarzy i ogólnie czuję się okropnie.
Postanowiłam, że sobota będzie dniem wolnym dla mojego męża, a niedziela dla mnie. To będzie logiczne i słuszne. Mąż nie musi już sprzątać, tylko siedzieć z dziećmi, a nie z niemowlakami.
Ale mój mąż nie docenił mojej propozycji. Był oburzony, że ośmieliłam się chcieć osobnego dnia wolnego. Jak on mógł? Jesteśmy rodziną, musimy być razem.
Przypomniałam mu, że on sam spędza czas w soboty tak, jak mu się podoba. Mój mąż natychmiast powiedział, że to co innego, on po prostu nie chce wchodzić mi w drogę, kiedy sprzątam.
Dziękuję za troskę, kochanie. Ale lepiej by było, gdyby wchodził mi pod nogi, już znalazłabym mu jakieś zajęcie. Proponowałam, żeby nie wychodzić w przyszłą sobotę, ale mąż powiedział, że nie może.
Mają już tradycję w firmie, nie chcą jej łamać i bla, bla, bla. To było dokładnie to, co musiałam udowodnić. Mój mąż chce po prostu dobrze wypocząć i ja go rozumiem.
Ale on nie chce zrozumieć mnie, a ja już dotarłam do końca mojej liny. Powiedziałam mu, że albo się rozwiedziemy, a wtedy sąd zmusi go do zabrania dzieci na cały weekend, albo puści mnie w niedzielę.
Powiedziała, że jestem szantażystką, że takich rzeczy w ogóle nie powinno się mówić i inne bzdury. Ale mój mąż jest teraz bardziej konstruktywny, więc w przyszłą niedzielę wreszcie będę mogła odpocząć od mojej ukochanej rodziny. To też jest czasem bardzo potrzebne.