Podczas gdy on szuka, my żyjemy za grosze. Mój ojciec wielokrotnie oferował pomoc, ale mężczyzna nie chce jej przyjąć, twierdząc, że poradzi sobie sam. Jak dotąd nic nie wskazuje na to, by mu się to udało.
Mój mąż rzucił pracę pod koniec roku. Praca była dobra: pensja, perspektywy rozwoju - wszystko mu odpowiadało. Dopóki nie przyszedł nowy szef i nie zaczął wszystkiego zmieniać na swoją korzyść. Mężczyzna nie potrafił z nim współpracować, a po serii kar i wędrówek sam wypisał sobie premię. A potem nastąpiła blokada.
Z jego pracą zrobiło się bardzo źle. Oczywiście nie siedział z założonymi rękami, dostał pracę gdziekolwiek go zatrudniono, ale to już nie było to samo. Wynagrodzenie i warunki były znacznie gorsze. Nie rozpaczaliśmy, wspierałam męża jak mogłam. Obiecał, że znajdzie pracę, zanim pójdę na urlop macierzyński. Byłam wtedy w czwartym miesiącu ciąży.
Wydawało się nawet, że znalazł miejsce, obiecał dobre pieniądze, ale nie wyszło poza obietnice. W momencie mojego wypisu ze szpitala pracował przy porodach.
W żaden sposób nie byłam z tego zadowolona. Męża nie było cały dzień, nikt nie wracał do domu, a pieniądze ledwo wystarczały. Ale milczałam, a mój mąż rozumiał, że ta opcja w ogóle nie wchodzi w grę. Ale on nie zostawał w domu, tylko jakoś pracował.
Mój tata, znając stan rzeczy, kilkakrotnie proponował znalezienie pracy dla mojego męża. Ma własną ekipę wykończeniową, która zajmuje się tym od dawna, dobrze zarabia i zawsze ma zlecenia. Ale mężczyzna grzecznie odmawiał, mówiąc, że nic nie wie o tej branży i nie jest w niej dobry. Tata nie nalegał, powiedział tylko, że jeśli będzie chętny, to nauczą go reszty.
Nie miałabym nic przeciwko, gdyby mój mąż poszedł pracować dla mojego taty. Zdobyłby nowy zawód, na który jest zapotrzebowanie. Owszem, nie jest to siedzenie w biurze, praca przy komputerze, ale nie jest to też praca doręczyciela, gdzie cały dzień trzeba jeździć pod adresy. Ale mój mąż stanowczo stwierdził, że sam sobie poradzi, więc nie poddawałam się, czekałam.
Ale od dwóch lat on to porządkuje i na niewiele się to zdało. Żyjemy w ciągłym braku pieniędzy, musimy oszczędzać na wszystkim. Nie mamy żadnych rezerw na deszczowy dzień, zgarnęliśmy każdy grosz. Gdyby nie pomoc moich rodziców, poddalibyśmy się. Ale mój mąż uparcie nie chce przyjąć pomocy w zatrudnieniu.
Ostatnio bardzo się o to pokłóciliśmy. Rodzice przyjechali w odwiedziny, znowu przywieźli paczki z jedzeniem, a ja wstydzę się spojrzeć im w oczy. Tata nie oferuje mi już pracy, bo zrozumiał, że to bez sensu, powiedział mi tylko przy herbacie, że pojawił się nowy zakład, obłożenie pracą jest duże i szuka więcej pracowników. Tylko głupi nie zrozumiałby takiej podpowiedzi.
Po wyjeździe rodziców postanowiłam porozmawiać z mężem. Powiedziałam mu, że jego praca jest bezużyteczna, wydaje więcej na podróże niż zarabia i że mój tata szuka ludzi. Tam możesz być pewien, że nie zostaniesz oszukany, a ta praca jest długoterminowa.
Mężczyzna nadąsał się, powiedział, że nie chce przyjmować niczyjej pomocy, sam sobie poradzi. Byłam taka zła - zobacz, jaki był dumny. Nie chce przyjąć pomocy w pracy, bo to ogranicza jego dumę, ale jest szczęśliwy, gdy rodzice pomagają mu z pieniędzmi i jedzeniem. To bardzo interesująca duma.
Pokłóciliśmy się i mój mąż powiedział, że nie przyjmie ani grosza pomocy. No i mamy dziecko, gdyby ktoś zapomniał. Nie może być na diecie składającej się z wody i chleba.
Obraził się, więc teraz jemy osobno. On z dumą kupuje sobie jakieś śmieci instant, podczas gdy ja jem normalnie. Mój mąż zdecydowanie nie przyjmuje jedzenia, którego nie kupił. Nie wiem, co próbuje w ten sposób udowodnić. Że jest w stanie wyżywić się tylko ze swojej pensji? A co z czynszem, ubraniami i jedzeniem dla rodziny? Kto da mu na to pieniądze?
Na razie nie ma sensu z nim rozmawiać. Poczekam, aż ochłonie i spróbuję mu przekazać, że praca nie rani dumy. Jeśli nie zrozumie, zastanowię się, co dalej.