„Mój mąż zaproponował, że się ze mną rozwiedzie i kupi mi mieszkanie: przynajmniej byłoby to uczciwe”

A kiedy każde z nas będzie miało swój własny majątek, wrócimy do siebie.

Jesteśmy małżeństwem od sześciu lat, więc ta propozycja mnie zaskoczyła. Myślałam, że oszczędzamy na wspólne mieszkanie, ale okazało się, że tak nie jest.

Teraz mieszkamy w jednopokojowym mieszkaniu, które moja matka dała nam do tymczasowego użytku. Od razu powiedziała, że nie będzie nas przekwaterowywać na stałe, bo mam młodszego brata. Ogólnie rzecz biorąc, chce wynająć to mieszkanie.

Ale na razie mój brat nie potrzebuje mieszkania, nadal jest w szkole, a moja mama pracuje i tak naprawdę nie potrzebuje pieniędzy, więc wzięliśmy mieszkanie i zaoszczędziliśmy na własne.

Tak myślałam do niedawna. Okazało się, że mój mąż ma inne plany. Chociaż od lat odkładaliśmy pieniądze na to samo konto.

Pobraliśmy się zaraz po studiach, więc na początku kwoty, które oszczędzaliśmy na nasze przyszłe mieszkanie nie wyglądały na dużo zer. Stopniowo jednak sytuacja ulegała poprawie.

Zarówno mój mąż, jak i ja awansowaliśmy w szeregach młodych profesjonalistów, zdobyliśmy doświadczenie, a nasze pensje rosły, choć nie tak szybko, jak byśmy chcieli.

Mój mąż zarabiał więcej ode mnie, więc odkładał więcej pieniędzy na koncie. Nie zwracałam na to uwagi, bo było dla mnie normalne, że mamy wspólny budżet i wspólne oszczędności.

Nie zastanawiałam się z czyich pieniędzy opłacamy rachunki za media, kupujemy jedzenie, ubrania i rzeczy do domu. Potrafiłam wydać całą pensję na rodzinę, nie odkładając nic do skarbonki, bo rozumiałam, że mąż będzie tam wysyłał więcej pieniędzy i tyle.

Pomyślałam, że nie ma potrzeby dzielenia „to jest twoje, to jest moje”. Dlaczego? Jesteśmy rodziną, mamy wszystko wspólne. Nie martwiłam się, że mój wkład w oszczędności zostanie uznany za niezadowalający, bo nie promowałam pieniędzy na własne zachcianki, tylko wydawałam je na rodzinę.

Zaoszczędziliśmy już przyzwoitą kwotę i mogliśmy myśleć o zakupie własnego dwupokojowego mieszkania. Oczywiście musiałbym wziąć kredyt hipoteczny, ale nie taki duży, tylko windę.

Zaczęłam przyglądać się opcjom mieszkaniowym, konsultować się z mężem, a on z każdym dniem stawał się coraz bardziej zamyślony, jakoś zdystansowany, jakby kwestia mieszkania mało go interesowała.

Na początku myślałam, że powie mi, co się dzieje, ale cisza się przeciągała i zaczęłam wyciągać go na szczerą rozmowę, bo nie podobał mi się jego nastrój.

- „Rozwiedźmy się i każde z nas kupi mieszkanie, na które będzie nas stać. Tak będzie sprawiedliwie” - powiedział, gdy nalegałam, by powiedział mi, co go złości.

Byłam oszołomiona tą propozycją. Mężczyzna postanowił się wytłumaczyć. Zaczął mi mówić, że obliczył, ile pieniędzy wpłacił na konto ogólne, a ile ja mam, i kwoty były nieporównywalne.

- Widzi pan, to się nie zgadza. Ja wpłaciłem więcej, a mieszkanie będzie wspólne” - wyjaśnił mężczyzna. "Dlatego zasugerował, żebyśmy każdy wziął swoje pieniądze, kupił mieszkanie, jeśli to konieczne, spłacił kredyt hipoteczny, a potem ponownie się ożenił.

Mój mąż powiedział, że nic się nie zmieni w naszym związku, że nadal będziemy razem mieszkać, ale zgodnie z dokumentami będziemy rozwiedzeni.

Dla mnie to nie był zwykły prysznic z zimną wodą. Nie mam dużo oszczędności, mój mąż ma rację, ale już mówiłam, dlaczego tak się stało.

Dostawałam mniej pieniędzy i często wszystkie wydawałam na rodzinę, podczas gdy mój mąż odkładał pensję na konto. Myślałam, że to na nasze wspólne konto. A teraz on to proponuje.

Poświęciłam trochę czasu na zastanowienie się, a potem zdecydowałam się przyjąć ofertę męża. Uczciwie podzieliliśmy pieniądze, ja dostałam wszystko, co zainwestowałam, a mąż wziął swoje. Rozstaliśmy się.

Tylko on jeszcze nie wie, że to ostateczny rozwód. Nie potrzebuję takiego pokrętnego związku. Kupię mieszkanie, ale nie zamierzam ponownie wychodzić za mąż.

Gdyby mój mąż od razu powiedział, że każde z nas będzie oszczędzać na własne mieszkanie, żyć w granicach swoich możliwości, jak sąsiedzi, a ja bym się na to zgodziła, to wszystko byłoby w porządku. Ale o tym nie było mowy, oszczędzaliśmy na nasze mieszkanie.

Czy miał prawo odebrać swoje pieniądze? Miał prawo. Czy postąpił słusznie? Nie. Czy potrzebuję takiej osoby obok siebie? Nie. Niech kupi mieszkanie i mieszka tam, jak chce.