Ale mężczyzny tam nie było, jego strona laptopa była otwarta, gdzie korespondował ze swoją nową pięknością. Właściwie to nie pięknością, nie przesadzam.
A było to w czasie, gdy rzekomo wyjeżdżał w odwiedziny do swoich krewnych. A ja siedziałam i patrzyłam na tę korespondencję i nie rozumiałam, co robić dalej. Czy powinnam złożyć pozew o rozwód?
Przez cały weekend, kiedy mój mąż był ze swoją kochanką, myślałam. Doszłam do wniosku, że pozwolę, aby sprawy potoczyły się tak, jak się potoczyły. Będę udawać, że nic nie wiem.
Dlaczego miałabym zaczynać te wszystkie kłótnie i ułatwiać życie mojemu mężowi? Jeśli chce odejść, niech znajdzie w sobie odwagę, by przyjść i powiedzieć mi wszystko prosto w twarz. Nie zamierzam brać za niego odpowiedzialności.
W końcu, kto jest uprzedzony, ten jest uzbrojony. Wiedziałam, że moje małżeństwo jest zagrożone, ale nie zamierzałam go ratować. Zaczął się we mnie rodzić rodzaj wesołej złości.
Kiedyś starałam się być dobrą żoną, dobrą gospodynią domową, aby mój mąż zawsze miał pyszny obiad, wyprasowane koszule i dobrze przespaną noc.
Po pracy biegłam do domu, by ugotować mu coś do jedzenia, a w weekendy robiłam pranie, sprzątałam i prasowałam, by w poniedziałek mógł pójść do pracy w czystym stroju.
Od ślubu nie wychodziłam do barów i rzadko spotykałam się z przyjaciółmi. Pomyślałam też o tym, kiedy ostatnio zrobiłam coś dla siebie, a nie dla rodziny.
Zdecydowałam, że jeśli małżeństwo opiera się na smarkaniu, to nie powinnam próbować go cementować. Musiałam po prostu cieszyć się sytuacją i stopniowo przyzwyczajać się do faktu, że wkrótce stanę się wolną kobietą.
Nic nie mówiłam mężowi, a on nie zwracał uwagi na zmiany mojego nastroju. Dla niego było jeszcze gorzej. W poniedziałek zaczęłam nowe życie.
Zaoszczędziliśmy z mężem na nowe opony zimowe? Nie prowadzę samochodu, więc jeśli muszę gdzieś pojechać, biorę taksówkę. Wzięłam połowę i poszłam do salonu kosmetycznego. Chciałam zmienić swój wygląd.
Mąż był zdziwiony, że wieczorem nie czeka na niego kolacja, a mnie w ogóle nie było w domu. Nie odebrałam telefonu, odpisałam, że jestem zajęta i wtedy telefon zamilkł.
Po salonie poszłam do kawiarni i zjadłam, bo w domu nie miałam nic do jedzenia: nic nie ugotowałam. Wróciłam do domu w świetnym nastroju i nowym wyglądzie.
Nie wyjaśniłam niczego mojemu mężowi, mówiąc, że jestem zajęta, a on jest wystarczająco dużym chłopcem, aby sam zjeść obiad. Albo mógł wyjść na kolację, nie obchodziło mnie to.
Teraz gotowałam tylko to, co lubiłam. Jeśli mój mąż nie był zadowolony, wzruszałam ramionami: nie przeszkadzało mi to. W weekendy odpoczywałam, spotykałam się z przyjaciółmi, chodziłam w ciekawe miejsca i znów zaczęłam grać na gitarze, którą porzuciłam przez te wszystkie rodzinne zawirowania.
Szczerze mówiąc, spodziewałam się, że takie zachowanie zachęci mojego męża do podjęcia decyzji, do zdobycia się na odwagę i złożenia pozwu rozwodowego. Ale moje działania przyniosły odwrotny skutek.
Mój mąż stał się bardziej uważny, zaczął sam wymyślać coś na obiad i zapraszał mnie na wspólne weekendy. Zaczął nawet znowu dawać mi kwiaty bez powodu, co nie zdarzyło się od czasu naszych cukierków i bukietów.
Jego zachowanie powoduje u mnie dysonans poznawczy. Kiedyś robiłam wszystko dla niego, wszystko dla rodziny, a teraz robię to tylko dla siebie, nie przejmując się opiniami i pragnieniami mojego męża. Ale teraz znów jest u moich stóp.
Dlaczego im gorzej go traktuję, tym bardziej stara się mnie zadowolić? Co to za absurdalna logika?
Nie spieszę się, nie robię żadnych planów, po prostu cieszę się tym, co się dzieje. Jest mi teraz dobrze i z jakiegoś powodu nie obchodzi mnie, jak czuje się mój mąż. Już mnie zdradził i trudno mi mu zaufać.