Na śniadanie robiłam kawę, obiad jedliśmy w kawiarni w pracy, a kolację w restauracji. Jeśli nie chcieliśmy nigdzie wychodzić, zamawialiśmy bułki z dostawą do domu.
Kiedy urodził się Andrzej, nasze dochody zmalały. "Nigdy nie byłam gospodynią domową w najprawdziwszym tego słowa znaczeniu. Dopiero na urlopie macierzyńskim zdałam sobie sprawę, jakie to trudne.
Mój mąż ciągle krzyczał, że w domu jest bałagan, mimo że utrzymywałam go w czystości.
Oczywiście, byłam bardzo urażona. Byłam niesamowicie zmęczona, ale gdy poskarżyłam się mężowi i poprosiłam o pomoc, powiedział, że łatwo jest wykonywać prace domowe w domu.
Pewnego dnia pojechaliśmy z synem do szpitala. Tego dnia Adam wrócił wcześnie z pracy. Spotkał nas ze złością.
- "Przyszedłem głodny, a w domu nie ma nawet zupy!" krzyczał.
- Ale ja i mój syn byliśmy w szpitalu. Długo tam jechaliśmy i była długa kolejka!" - usprawiedliwiałam się.
- To wszystko wymówki! Talerz można umyć w pięć minut! Łatwo jest ugotować posiłek w pół godziny" - oburzał się Adam.
Wkrótce mój mąż stracił pracę. Sklep, w którym był kierownikiem, został uznany za nierentowny. Założyciele firmy postanowili zamknąć placówkę.
- Wania, pozwól mi wrócić do pracy. Mój szef dzwonił do mnie od kilku miesięcy, prosząc, żebym wróciła chociaż na pół etatu.
Dlaczego się nie zgodziłeś? Mogłabyś pracować 3-4 godziny dziennie, i tak nic nie robisz w domu" - odpowiedział mój mąż z wyzwaniem.
Przełknęłam obelgę i wzięłam się w garść. Cierpliwie wytłumaczyłam mężowi, że teraz to on będzie musiał zająć się domem, kiedy ja pójdę do pracy. Ivan niechętnie się zgodził.
Zdając sobie sprawę z tego, jak trudno jest opiekować się dzieckiem, przejęłam część obowiązków domowych. Nie było mi trudno przygotować rano śniadanie dla siebie i męża, a wieczorem pobiec do sklepu i upiec kurczaka w piekarniku.
Nawet sama zmywałam naczynia po obiedzie. I nawet pierwsze karmienie Andrzeja butelką i zmiana pieluchy były moimi porannymi obowiązkami.
Och, nie powinnam była tego robić. Mój mąż spotykał mnie wieczorami z triumfalnym uśmiechem.
- "Mówiłem ci, że sprzątanie jest łatwe, kiedy nie musisz iść do pracy. To tak, jakbym był na wakacjach!" - powiedział Adam z drwiną.
Oczywiście, znosiłam to. W końcu czułam się teraz znacznie lepiej. Ale kiedy mój mąż zaczął przechwalać się przed naszymi przyjaciółmi i poniżać mnie w ich oczach, sytuacja się zmieniła.
- "Och, Marto, twoja córka nie miała czasu na nic, kiedy nie pracowała. A mój dom jest czysty, moje dziecko nakarmione. To nic skomplikowanego!" - powiedział ten bezczelny człowiek do mojej matki.
Postanowiłam się zemścić i już następnego ranka zaczęłam realizować swój plan. Kiedy się obudziłam, obudziłam mojego męża.
- "Adam, Andrzej już nie śpi, trzeba mu zmienić pieluchę" - zaświergotałam udawanym, miękkim głosem.
- "Daj mi spać! Przynajmniej rano będziesz mógł sam zająć się dzieckiem. I zrób kawę!" - oburzył się mój zaspany mąż.
- "No nie, ja idę do pracy. A ty zostajesz w domu. To proste! Wstawaj, leniuchu!" wykrzyknęłam szyderczo.
Niezadowolony Adam zrobił wszystko, o co go poproszono. Ale robił to tak wolno, że nie zdążyłam wypić kawy.
Tego wieczoru oczywiście nie było kolacji. Adam chodził po domu z Andrzejem na rękach, czekając aż wrócę z pracy i coś ugotuję. Przepraszam, wiedziałam, że tak będzie. W drodze do domu zatrzymałam się, żeby coś przekąsić.
- "Siedzisz w domu, jak trudno jest ugotować obiad?" Byłem zaskoczony i westchnąłem teatralnie. "Głodna", opadłam na łóżko i z przyjemnością wpatrywałam się w telefon. Och, jaki mój mąż był zły, ale nie odważył się nic powiedzieć.
Przez dwa tygodnie cieszyłam się życiem. Oczywiście ręce mnie swędziały, żeby sama wykąpać synka, pozamiatać okruchy na podłodze albo chociaż obrać ziemniaki. Ale wytrzymałam!
Pewnego dnia, kiedy wróciłam do domu, mój mąż czekał na mnie rozpromieniony. Z radością powiedział mi, że idzie do pracy. Nie obiecywali dużych pieniędzy, ale Adam i tak był szczęśliwy.
"To jest to, kochanie, teraz twoja kolej, aby wziąć zegarek!" powiedział mój mąż z uśmiechem.
- "Wcale nie. Naprawdę chcę, żebyś odpoczęła w domu. Zwłaszcza że jesteś lepszy ode mnie w pracach domowych" - powiedziałam.
Mój mąż zamilkł. Było jasne, że nie chce już być "kurą domową". W końcu zebrał się na odwagę i odetchnął:
- "Tak, miałaś rację. Prowadzenie domu to ciężka praca. A jeśli ma się na rękach małe dziecko, nie da się tego zrobić bez pomocy".
Uśmiechnęłam się z wdzięcznością i przytuliłam męża. Zdecydowaliśmy, że oboje będziemy pracować, ale zatrudnimy nianię. Tak też zrobiliśmy. I podzieliliśmy obowiązki domowe na pół!