Moja przyjaciółka Marta powiedziała mi, że zapomniałam o sobie, a to nie w porządku. Odpowiedziałam, że może gdzieś w moim sercu jest nadzieja.
Ale nie miałam. Wiele kobiet mówi, że już nigdy nie chce miłości i małżeństwa. Ale widzę, że wszystko z nimi w porządku. Ładnie się ubierają. Noszą makijaż. Noszą szpilki. Nie unikają towarzystwa mężczyzn" - wyjaśniła.
- "A ja czasami noszę makijaż i ładnie się ubieram" - próbowałam się usprawiedliwić.
- "Tylko wtedy, gdy idziesz z wnukami do teatru albo na czyjeś urodziny" - zdemaskowała mnie Marta.
Westchnęłam. To była prawda. Mężczyźni w ogóle mi nie przeszkadzali. Miałam już czterdzieści pięć lat. Dlaczego więc nie zestarzeć się w spokoju?
- Marto, jest wiele wspaniałych rzeczy poza męską uwagą. Możesz bawić się z wnukami, gotować, czytać książki, pić pyszną kawę, jeździć na wakacje i po prostu odpoczywać" - przekonywałam przyjaciółkę albo siebie.
- I to prawda. Są kobiety, dla których kolejne małżeństwo to tylko zły sen. Ale ty jesteś inna. Nie jesteś szczęśliwa sama. Martwię się o ciebie - upierała się dalej Marta.
Jej przyjaciółka prawdopodobnie miała rację. Samotność naprawdę nie zdobiła mojego życia. Moje wnuki mają dobrych rodziców. I bardzo rzadko mi je "narzucali". Musiałam ich przekonywać.
Cieszyłam się szczęściem córki, która miała męża. Ale i tak szkoda, że rzadko mnie odwiedzała.
Jeśli chodzi o mojego byłego męża, od dawna był szczęśliwy w swoim drugim małżeństwie. Zaczęłam więc już zapominać, jak wyglądał.
Podczas mojej samotności miałam kilka krótkotrwałych romansów. Ale to było straszne. To było tak, jakbym spotykała się z kosmitami. To było tak, jakby właśnie zaspokoili jedną ze swoich potrzeb i odeszli w stronę zachodzącego słońca.
Żaden z nich ani razu nie zapytał mnie, jak się czuję. Żaden z nich nie zapytał o moje życie. A jeśli już, to tylko po to, by dowiedzieć się, czy będę miał kłopoty. Nagle przeniosę się do ich szczęśliwej kawalerki z jakimś hałaśliwym potomstwem. Albo powiem żonie o romansie (tak, byłem żonaty, żałuję).
I wtedy, przez przypadek, pojawił się biurowy romans. Wiktor był moim kolegą i przyjacielem od wielu lat. Często omawialiśmy różne problemy przy herbacie. Można powiedzieć, że był moim intymnym towarzyszem. Czasami nawet łapałam się na tym, że z przyjemnością chodziłam do pracy tylko dlatego, że chciałam go zobaczyć.
Pewnego dnia przechodził korytarzem. Wszyscy spieszyli się do swoich spraw. Jak zwykle skinęliśmy sobie głowami. A ja pospieszyłem dalej. Nagle Wiktor zawołał do mnie:
- "Anna, dlaczego masz dzisiaj takie smutne oczy?" zapytał mnie. I wydawało się, że nie ma nic złego w tym pytaniu. Ale wszystko nagle wywróciło się we mnie do góry nogami. Byłam nawet przerażona ilością szczerości, która była w tych prostych słowach.
W tym momencie poczułem się naprawdę źle. Mój ojciec odszedł. A był jedyną osobą, z którą mogłam się wszystkim podzielić. Nie mogłem nawet porozmawiać o wszystkim z Katarzyną czy moją córką. Ale tata zawsze się o mnie martwił.
- Wiktor, wszystko jest w porządku. Dlaczego pytasz?" - wymamrotałam formalną odpowiedź.
- Anna, nie kłam. Już powiedziałem twojemu szefowi, że potrzebujesz tygodnia wolnego. Musisz dojść do siebie po stracie ukochanej osoby - powiedział kategorycznie.
"Od tego czasu staliśmy się sobie bardzo bliscy. Zaczął mnie odwiedzać. Po raz pierwszy dowiedziałem się, że rozwiódł się dwa lata temu.
A dwa lata później pobraliśmy się. Teraz żyję w szczęśliwym małżeństwie.
Ale to właśnie wtedy Wiktor poczuł jakiś ważny przycisk. Nagle zdałam sobie sprawę, że to on jest moim mężem. Całe życie nosiłam w sobie wszystkie problemy i dramaty. Nawet ojcu nie powiedziałam wszystkiego. Oszczędziłam go.
Nigdy nie chciałam "obciążać" córki i syna moimi problemami. Ponieważ jestem starsza i muszę ich wspierać.
Nie było sensu mówić o tym mojemu pierwszemu mężowi. Nie obchodziło go to. Żyłam więc jak nieugięty blaszany żołnierz. Jeśli czułam się źle i zraniona, zaciskałam zęby i starałam się wzbudzać zaufanie i optymizm we wszystkich wokół. Ale nie miałem czułości i ciepła dla siebie.
Teraz mieszkam z osobą, która pomaga mi dowiedzieć się więcej o sobie i zacząć siebie kochać. Martha miała rację. Teraz wydaje mi się, że zanim poznałam mojego drugiego męża, miałam jakieś fałszywe życie.
Okazało się, że jedna osoba, która naprawdę mnie kochała, mój tata, odszedł, a potem w moim życiu pojawiła się inna osoba, mój mąż.
Jestem po prostu skąpana w promieniach czułości i szczęścia. Patrzę w jego szczere oczy, zastygam pod jego dotykiem pełnym prawdziwej czułości. W zamian daję mu wiele czułości. To przerażające, że mogliśmy się minąć i nigdy nie odważyć się zbliżyć.