"Mój były mąż postanowił uczynić mnie odpowiedzialną za nasz rozwód: to nie z powodu mojego sukcesu, ale dlatego, że go nie słuchałam"

Zostawił mnie ze skandalem, a teraz próbuje mnie zainteresować nowym związkiem z nim.

I zostawił mnie z dzieckiem w ramionach, dał mi tylko tydzień na wyprowadzenie się z mieszkania i nie kiwnął palcem, żeby mi w jakikolwiek sposób pomóc.

- "Jesteś taka niezależna, zarabiasz tyle pieniędzy, nikogo nie słuchasz, więc teraz musisz radzić sobie sama" - powiedział mi mój "ukochany" mąż.

A historia zaczęła się, gdy po urlopie macierzyńskim zaproponowano mi awans w pracy. Wróciłam z urlopu macierzyńskiego, gdy mój syn miał rok.

Moja mama przeszła wtedy na emeryturę i zaproponowała mi, żebym wróciła do pracy, podczas gdy ona zajmie się wnukiem. Potrzebowaliśmy pieniędzy, ponieważ ciąża pojawiła się nagle, kiedy właśnie wzięliśmy kredyt na samochód.

Przez rok jakoś sobie radziliśmy, moi rodzice bardzo pomagali, ale i tak ledwo wiązaliśmy koniec z końcem. Ogólnie rzecz biorąc, oferta mojej mamy była dla nas ratunkiem. Ostrzegłam moich szefów i wróciłam do pracy. Mój mąż też się ucieszył.

Pracowałam od dziewięciu miesięcy, kiedy moja szefowa zaproponowała mi tymczasowy awans. Jej zastępczyni szła na urlop macierzyński i potrzebowali niezawodnej osoby, która zna się na pracy.

Chętnie się zgodziłam, ponieważ taki awans, nawet jeśli tylko na chwilę, znacznie podniósłby moje wynagrodzenie. Powiedziałam o tym mężowi, ale jakoś nie był zadowolony.

Musiałam spędzać więcej czasu w pracy, bo miałam więcej obowiązków, co nie dziwi przy wyższej pensji.

Mój mąż zaczął mieć mi za złe, że przestałam zajmować się domem. Wracał do domu z pracy i nie miał nic do jedzenia! Dlaczego w ogóle się ożenił?

Chociaż starałam się nie zapominać o gospodarstwie domowym, zdarzało się, że obowiązki nakładały się na siebie. Myślę jednak, że nie jest to powód do histerii.

Nie wychodzę z koleżankami, pracuję. Mój syn jest cały dzień z mamą i tam go karmią, a mój mąż może zająć się obiadem kilka razy w tygodniu.

Ale czasami nie ugotuję obiadu, czasami zapomnę zrobić pranie, czasami mojemu mężowi skończą się skarpetki, czasami nie mogę posprzątać domu przez dwa tygodnie. Powodów do skandali było coraz więcej.

Jednocześnie spłacaliśmy kredyt na samochód, którym jeździ tylko mąż, a ja jeździłam do pracy komunikacją miejską, bo mąż musiał jechać w drugą stronę.

Oczywiście zarabiałam więcej, spłacałam kredyt z własnych pieniędzy, a nawet przepłacałam. Ale mój mąż wolał zauważać nieumyte naczynia niż to.

Starałam się być punktualna zarówno w domu, jak i w pracy, ale są misje niewykonalne i to jest jedna z nich. W końcu nie jestem robotem i znam zmęczenie. Chciałam doczołgać się do domu, zjeść, pobawić się trochę z dzieckiem i pójść wcześnie spać, zamiast wysłuchiwać napadów złości męża z powodu braku skarpetek.

Ale w końcu wszystko zaczęło się układać, kiedy moja szefowa zaproponowała mi przeniesienie z kolejną podwyżką. Sama awansowała i została przeniesiona do innego oddziału, więc postanowiła zabrać tam również mnie.

To było inne miasto, oczywiście niedogodności związane z przeprowadzką, ale pensja była jeszcze wyższa. Obiecała też znaleźć coś dla męża. Oferta była atrakcyjna z każdej strony.

Leciałam na skrzydłach, żeby ucieszyć męża tą wiadomością, ale on wysłuchał mnie sceptycznie, a potem powiedział, że nigdzie się nie wybieramy.

- "Ciebie też mamy na myśli. Nie ma potrzeby przeprowadzać się po całym kraju, możemy żyć bez twojego awansu".

Pamiętam, jak żyliśmy bez mojego awansu. Nie chcę powtórzyć tego doświadczenia. Powiedziałam więc mężowi, że może zostać, ale ja na pewno odejdę, już się na to zgodziłam.

Wtedy mój mąż powiedział, że składa pozew o rozwód i mam tydzień na wyprowadzenie się z dzieckiem z mieszkania. Nie ma dla niego znaczenia gdzie, w jaki sposób. Jestem niezależna, poradzę sobie.

Rodzice mi pomogli, szefowa zrozumiała moją sytuację i dałam radę. Przeprowadziliśmy się z synem, najpierw do moich rodziców, potem do miasta, gdzie zaproszono mnie do pracy.

Znaleźliśmy tam mieszkanie i zapisaliśmy syna do prywatnego przedszkola. Nie obyło się bez problemów, ale ostatecznie wszystko się udało, więc nie mogę narzekać.

Mój były pojawiał się raz w miesiącu. Wysyłał mi smsy z pytaniem, czy otrzymałam jego "hojne" alimenty. Odpowiadałam twierdząco i na tym kończył się dialog. Nie próbował widywać się z synem.

Około tydzień temu zaczął pisać bez powodu, mówiąc, że jest jeszcze dużo czasu, zanim alimenty staną się wymagalne. Zaczął mi wmawiać, że jakoś źle żyjemy, bo mamy syna.

Doszło do propozycji, żebyśmy znowu zamieszkali razem. Zgodził się nawet do nas przyjechać, a jego szef obiecał, że pomoże mu znaleźć pracę.

Wątpiłam, żeby to było możliwe, bo przecież nie rozwiedliśmy się znienacka. Mój mąż zaczął coś wyjaśniać, a ja zdałam sobie sprawę, że całe to zamieszanie było spowodowane tym, że zaczęłam zarabiać więcej niż on. Postanowiłam wyjaśnić, czy to prawda.

- "Problem nie polega na tym, że zarabiasz więcej, ale na tym, że jesteś nieposłuszna. Powiedziałem ci, że nigdzie się nie wybieramy, a ty zacząłeś się kłócić, mimo że to ja jestem głową rodziny" - wyjaśnił mi mój mąż.

"Musiałam mu powiedzieć, że zamierzam nadal żyć własnym życiem i nie słuchać tego, co mówi mi mój mąż. Więc mój mąż i jego kompleks "boga" mogą się pieprzyć. Zwłaszcza po tym, jak wyrzucił mnie i mojego syna z mieszkania.